Φωτιά και τσεκούρι στους
προσκυνημένους! Σαν σήμερα περνά στην Αιωνιότητα ο Εθνάρχης, Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης
Πέμπτη, 4 Φεβρουαρίου 2016 - 07:28 258
Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα,
ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν
τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «Που πάτε εδώ να
πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;»,
αλλά , ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και
όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι,
και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε
την Επανάσταση.
Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης - Από την ομιλία του στην Πνύκα
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες μορφές της Επαναστάσεως του 1821.
Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1770 στο Ραμαβούνι
Μεσσηνίας και ήταν ο γιός του Κωνσταντή που πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση του
1770 και έδωσε το Αίμα του για την Πατρίδα στον πύργο της Καστανίτσας.
Γόνος Ηρώων ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της
Πελοποννήσου και έγινε καπετάνιος μόλις στα 15 του χρόνια.
Ως απεσταλμένος της
Φιλικής Εταιρίας σήκωσε στη Μάνη την Σημαία της Επαναστάσεως την 23η Μαρτίου
του 1821 και τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε στις περισσότερες εκ των μαχών
που δώσανε οι πρόγονοι μας «υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Η Μάχη του
Βαλτετσίου όπως περιγράφηκε από το δημοτικό τραγούδι
"Τι έχεις,
καημένε κόρακα, που σκούζεις και φωνάζεις;
Μήπως διψάς για
αίματα, για τούρκικα κεφάλια;
Πέρασε από τα Τρίκορφα και σύρε στο Βαλτέτσι,
όπου είν' ο τόπος δυνατός και δυνατά ταμπούρια,
εκεί θα βρεις τα αίματα, τα τούρκικα κεφάλια,
Τρία μπαϊράκια κίνησαν από μέσα από τη χώρα,
το ένα πάει στα Τρίκορφα, τ' άλλο στους Αραχαμίτες,
κι αυτός ο Κεχαγιάμπεης πηγαίνει στο Βαλτέτσι.
Ο Κυριακούλης του μιλάει κι ο Μπεζαντές του λέει:
"Πού πας, βρε Κεχαγιάμπεη, τ' Αλή πασά
κοπέλι;
Εδώ δεν είναι Κόρινθος, δεν είναι Πέρα Χώρα,
δεν είναι τ' αργίτικα κρασιά, του Μπέλεση τα
κριάρια.
Εδώ είν' ορδή Καρύταινας, μανιάτικο ντουφέκι,
Κολοκοτρώνης αρχηγός με το Μαυρομιχάλη".
Αφήστε τα ντουφέκια σας και βγάλτε τα σπαθιά σας
βάλτε τους Τούρκους εμπροστά, σαν πρόβατα, σαν γίδια".
Λίγο καιρό μετά την μάχη
του Βαλτετσίου ο Γέρος του Μοριά, ύστερα από επική
μάχη έναντι σε υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις μπαίνει θριαμβευτής στην Τριπολιτσά. Εντός των τειχών βρίσκονται χιλιάδες εχθροί της
Ελλάδος. Τούρκοι και Εβραίοι παρατάσσονται εναντίον των Ελληνικών Στρατιών, μα
εις μάτην… Ο Γέρος του Μοριά είναι ασταμάτητος και
μπαίνει στην πόλη με ελάχιστες απώλειες, εξαπολύοντας τις φλόγες της Νεμέσεως
από τον Θεό των Ελλήνων απέναντι στους εχθρούς της Ελλάδας. Στην πολιορκία της Τριπολιτσάς αναφέρεται και ο «Ύμνος εις την Ελευθερία» του
Διονυσίου Σολωμού, περιγράφοντας με απόλυτη ακρίβεια και ποιητική ομορφιά τον
σφοδρό αγώνα των Ελλήνων για Ελευθερία.
35 Ιδού, εμπρός σου ο
τοίχος στέκει
της αθλίας Τριπολιτσάς•
τώρα τρόμου αστροπελέκι
να της ρίψεις πιθυμάς.
36 Μεγαλόψυχο το μάτι
δείχνει πάντα οπώς νικεί,
κι ας ειν' άρματα γεμάτη
και πολέμιαν χλαλοή.
37 Σου προβαίνουνε και τρίζουν
για να ιδείς πως ειν' πολλά•
δεν ακούς που φοβερίζουν
άνδρες μύριοι και παιδιά;
38 Λίγα μάτια, λίγα στόματα
θα σας μείνουνε ανοιχτά.
για να κλαύσετε τα σώματα
που θε νά 'βρει η συμφορά!
39 Κατεβαίνουνε, και ανάφτει
του πολέμου αναλαμπή•
το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
λάμπει, κόφτει το σπαθί.
40 Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγει
και στο κάστρο ν' ανεβεί.
41 Μέτρα! Ειν' άπειροι οι φευγάτοι,
οπού φεύγοντας δειλιούν•
τα λαβώματα στην πλάτη
δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν.
42 Εκεί μέσα ακαρτερείτε
την αφεύγατη φθορά•
να, σας φθάνει• αποκριθείτε
στης νυκτός τη σκοτεινιά!
43 Αποκρίνονται και η μάχη
έτσι αρχίζει, οπού μακριά
από ράχη εκεί σε ράχη
αντιβούιζε φοβερά.
44 Ακούω κούφια τα τουφέκια,
ακούω σμίξιμο σπαθιών,
ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
ακούω τρίξιμο δοντιών.
45 Α, τι νύκτα ήταν εκείνη
που την τρέμει ο λογισμός!
΄Αλλος ύπνος δεν εγίνει
πάρεξ θάνατου
πικρός.
46 Της σκηνής η ώρα, ο τόπος,
οι κραυγές, η ταραχή,
ο σκληρόψυχος ο τρόπος
του πολέμου, και οι καπνοί,
47 και οι βροντές και το σκοτάδι
οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
επαράσταιναν τον ΄Αδη
που ακαρτέρειε τα σκυλιά•
48 Τ' ακαρτέρειε. Εφαίνον'
ίσκιοι
αναρίθμητοι, γυμνοί,
κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
βρέφη ακόμη εις το βυζί.
49 'Ολη μαύρη μυρμηγκιάζει,
μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά.
50 Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
επετιούντο από τη γη,
όσοι ειν' άδικα σφαγμένοι
από τούρκικην οργή.
51 Τόσα πέφτουνε τα θερι-
σμένα αστάχια
εις τους αγρούς•
σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
εσκεπάζοντο απ' αυτούς.
52 Θαμποφέγγει κανέν' άστρο,
και αναδεύοντο μαζί,
ανεβαίνοντας το κάστρο
με νεκρώσιμη σιωπή.
53 'Ετσι χάμου εις την πεδιάδα,
μες στο δάσος το πυκνό,
όταν στέλνει μίαν αχνάδα
μισοφέγγαρο χλωμό,
54 εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια
τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
σειούνται, σειούνται
τα μαυράδια,
οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.
55 Με τα μάτια τους γυρεύουν
όπου είν' αίματα πηχτά,
και μες στα αίματα χορεύουν
με βρυχίσματα βραχνά•
56 και χορεύοντας μανίζουν
εις τους ΄Ελληνες κοντά,
και τα στήθια τους εγγίζουν
με τα χέρια τα ψυχρά.
57 Εκειό το έγγισμα
πηγαίνει
βαθειά μες στα σωθικά,
όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.
58 Τότε αυξαίνει του πολέμου
ο χορός τρομακτικά,
σαν το σκόρπισμα του ανέμου
στου πελάου τη μοναξιά.
59 Κτυπούν όλοι απάνου κάτου•
κάθε κτύπημα που εβγεί
είναι κτύπημα θανάτου
χώρις να δευτερωθεί.
60 Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει•
λες κι εκείθενε η ψυχή
απ' το μίσος που την καίει
πολεμάει να πεταχθεί.
61 Της καρδίας κτυπίες βροντάνε
μες στα στήθια τους αργά,
και τα χέρια όπου χουμάνε
περισσότερο ειν' γοργά.
62 Ουρανός γι' αυτούς δεν είναι,
ουδέ πέλαγο, ουδέ γη•
γι' αυτούς όλους το παν είναι
μαζωμένο αντάμα εκεί.
63 Τόση η μάνητα κι η ζάλη,
που στοχάζεσαι μη πως
από μία μεριά και απ' άλλη
δεν είνει ένας ζωντανός.
64 Κοίτα χέρια απελπισμένα
πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
χέρια, πόδια, κεφαλές,
65 και παλάσκες και σπαθία
με ολοσκόρπιστα μυαλά,
και με ολόσχιστα κρανία,
σωθικά λαχταριστά.
66 Προσοχή καμία δεν κάνει
κανείς, όχι, εις τη σφαγή•
πάνε πάντα εμπρός. Ω, φθάνει,
φθάνει• έως πότε οι σκοτωμοί;
67 Ποιος αφήνει εκεί τον τόπο,
πάρεξ όταν ξαπλωθεί;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
και λες κι είναι εις την αρχή.
68 Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
και “Αλλά”, εφώναζαν, “Αλλά”,
και των Χριστιανών τα χείλη
“φωτιά”, εφώναζαν, “φωτιά”.
69 Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο,
πάντα εφώναζαν “φωτιά”,
και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
πάντα σκούζοντας “Αλλά”.
70 Παντού φόβος και τρομάρα
και φωνές και στεναγμοί•
παντού κλάψα, παντού αντάρα,
και παντού ξεψυχισμοί.
71 Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι
εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί.
'Ολοι χάμου εκείτοντ'
όλοι
εις την τέταρτην αυγή.
72 Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
και κυλάει στη λαγκαδιά,
και το αθώο χόρτο πίνει
αίμα αντίς για τη δροσιά.
Στις 26 Ιουλίου 1822 στα
στενά των Δερβενακίων, κοντά στη Νεμέα, οι Τούρκοι υπέστησαν δεινή ήττα,
χάνοντας πάνω από 3.000 άνδρες. Στη μάχη εκτός του Κολοκοτρώνη διακρίθηκαν ο
Δημήτριος Υψηλάντης, ο Παπαφλέσσας και ιδιαιτέρως ο Νικήτας Σταματελόπουλος,
γνωστότερος ως Νικηταράς, που έλαβε το προσωνύμιο Τουρκοφάγος Ο Δράμαλης και οι
εναπομείναντες άνδρες του προσπάθησαν να διαφύγουν την επομένη από την
κλεισούρα του Αγιονορίου. Όμως, ο Νικηταράς, ο
Υψηλάντης και ο Παπαφλέσσας ήταν κι εκεί για να προκαλέσουν νέες βαριές
απώλειες στον Δράμαλη στις 28 Ιουλίου.
Με τα υπολείμματα του
στρατού του, ο Δράμαλης, έφθασε στην Κόρινθο, όπου στα τέλη Οκτωβρίου
πέθανε από την απογοήτευσή του. Ο θριαμβευτής Κολοκοτρώνης ανακηρύχθηκε
από την Κυβέρνηση Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου, κατ' απαίτηση των οπλαρχηγών.
Η Επανάσταση όχι μόνο είχε διασωθεί, αλλά είχε αποκτήσει ισχυρά θεμέλια, χάρη
στο σχέδιο και την τακτική του Γέρου του Μοριά.
Ως το τέλος της
Επανάστασης ο Κολοκοτρώνης συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα
στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής. Στην συνέχεια δικάστηκε και
καταδικάστηκε σε θάνατο, λόγω των πολιτικών θέσεων του που δεν ικανοποιούσαν
τους Άγγλους επικυρίαρχους, αλλά του απεδόθη χάρη με
την ενηλικίωση του Όθωνα. Έγραφε σχετικά ο
Γέρος του Μωριά, καταδεικνύοντας μία σύμπτωση της
Ιστορίας: «Μ' έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω
άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος
ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. Για τρεις μέρες
δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν
εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ' έχουν κλεισμένο. Με τον
καιρό μου πέρασε απ' το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που 'χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την
επιρροή. Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν
ψευδομάρτυρες».
Έφυγε μια μέρα σαν σήμερα
στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, αλλά συνεχίζει να ζει για πάντα μέσα στις ψυχές
των Ελλήνων που διψούν για Πατρίδα και Ελευθερία.
«Φωτιά στα σπίτια και
τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων.
Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»
Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης
Σαν σήμερα έγινε
η μάχη στα Δερβενάκια
Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 26 Ιουλίου 2016,
13:49
Σαν σήμερα στις 26 Ιουλίου 1822 στα στενά
των Δερβενακίων, κοντά στη Νεμέα, οι Τούρκοι υπέστησαν δεινή ήττα, χάνοντας
πάνω από 3.000 άνδρες. Στη μάχη εκτός του Κολοκοτρώνη διακρίθηκαν ο Δημήτριος
Υψηλάντης, ο Παπαφλέσσας και ιδιαιτέρως ο Νικήτας Σταματελόπουλος,
γνωστότερος ως Νικηταράς, που έλαβε το προσωνύμιο Τουρκοφάγος. Ο Δράμαλης και
οι εναπομείναντες άνδρες του προσπάθησαν να διαφύγουν την επομένη από την
κλεισούρα του Αγιονορίου. Όμως, ο Νικηταράς, ο
Υψηλάντης και ο Παπαφλέσσας ήταν κι εκεί για να προκαλέσουν νέες βαριές
απώλειες στον Δράμαλη στις 28 Ιουλίου.
Η μάχη στα Δερβενάκια ήταν μία από τις σημαντικότερες μάχες του αγώνα της
Ανεξαρτησίας, στην οποία διαφάνηκε η στρατηγική ιδιοφυΐα του Θεόδωρου
Κολοκοτρώνη.
Στις αρχές Ιουλίου του 1822, ένας νέος κίνδυνος ανεφάνη
για την Επανάσταση, με την κάθοδο στην Πελοπόννησο ισχυρής τουρκικής δύναμης
υπό τον ικανότατο Μαχμούτ Πασά, γνωστότερο ως Δράμαλη.
Ο Σουλτάνος, σε πλεονεκτική θέση μετά την εξολόθρευση του Αλή Πασά, είχε
στρέψει την προσοχή του στους επαναστατημένους Έλληνες. Χωρίς να συναντήσει την
παραμικρή αντίσταση στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, ο Δράμαλης με 25.000 άνδρες προέλασε ταχύτατα και στις 6 Ιουλίου στρατοπέδευσε στην
Κόρινθο. Βασικός του στόχος ήταν η ανακατάληψη της Τριπολιτσάς
και η κατάπνιξη της Επανάστασης στον Μοριά με τη
βοήθεια του στόλου, που θα κατέπλεε στον Αργολικό Κόλπο.
Παρακούοντας τους τοπικούς τούρκους ηγέτες, οι οποίοι τον συμβούλευσαν να κάνει
ορμητήριό του την Κόρινθο κι έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, ο
Δράμαλης διέταξε τον στρατό του να προελάσει προς το
Ναύπλιο για να λύσει την πολιορκία του. Αφού κατέλαβε τον Ακροκόρινθο, έφθασε
ανενόχλητος στο Άργος και στρατοπέδευσε έξω από την πόλη στις 12 Ιουλίου. Οι
επαναστάτες πιάστηκαν στον ύπνο και δεν μπόρεσαν να υπερασπίσουν τα μεταξύ
Κορίνθου και Άργους στενά, από τα οποία διήλθε η τουρκική στρατιά.
Μόλις μαθεύτηκε ότι ο Δράμαλης με τον στρατό του πλησιάζει στο Άργος,
επικράτησε μεγάλη σύγχυση στους Έλληνες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν πληροφορήθηκαν
τη λύση της πολιορκίας του Ναυπλίου. Κυβέρνηση και βουλευτές αναχώρησαν
πανικόβλητοι από το Άργος για τους Μύλους και από εκεί στα πλοία.
Τη δύσκολη αυτή στιγμή όρθωσε το ανάστημά του ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Μέσα σε
ελάχιστο χρόνο κήρυξε πανστρατιά, ενώ με δραστήρια μέτρα και συντονισμένες
ενέργειες κατόρθωσε να περιορίσει τον στρατό του Δράμαλη στην Αργολίδα και να
ματαιώσει την πορεία του προς την Τριπολιτσά. Τα
μέτρα του Κολοκοτρώνη εστιάστηκαν στην κατάληψη στρατηγικών θέσεων στην
Αργολίδα (κυριότερη απ' όλες ήταν η Λάρισα, η αρχαία Ακρόπολη του Άργους) και
στην τακτική της «καμμένης γης» που εφάρμοσε,
δημιουργώντας οξύ επισιτιστικό πρόβλημα στους εισβολείς.
Ο Δράμαλης δεν μπορούσε να προχωρήσει προς την Τριπολιτσά
χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα του. Έχασε πολύτιμο χρόνο με την πολυήμερη
πολιορκία του φρουρίου του Άργους και οι άνδρες του εγκλωβίστηκαν εκεί, έχοντας
εξαντλήσει τα αποθέματα τροφών τους και χωρίς να έχουν δυνατότητα ανεφοδιασμού.
Συνειδητοποιώντας τη δύσκολη κατάσταση, ο Δράμαλης αποφάσισε να επιστρέψει στην
Κόρινθο, ελπίζοντας σε βοήθεια από τον Χουρσίτ Πασά
της Λάρισας, τον Γιουσούφ Πασά της Πάτρας ή από τον
στόλο.
Το σχέδιο υποχώρησης του Δράμαλη έγινε αντιληπτό από τον Κολοκοτρώνη και παρά
τις διαφωνίες των προκρίτων, έσπευσε να καταλάβει τις στενές διαβάσεις που
οδηγούσαν από το Άργος στην Κόρινθο, με 2.500 άνδρες. Δεν θα άφηνε για δεύτερη
φορά τις στενωπούς αφύλακτες, όπως είχε γίνει κατά την προέλαση του Δράμαλη.
Στις 26 Ιουλίου του 1822 έγινε φονική μάχη στα Δερβενάκια, κατά την οποία οι
Τούρκοι στρατιώτες παγιδεύτηκαν. Όσοι κατάφεραν να σωθούν, κατέφυγαν στην
Κόρινθο. Στα χέρια των Ελλήνων έπεσαν πολλά λάφυρα, ενώ ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
ανακηρύχθηκε αρχιστράτηγος.
Έχοντας χάσει το 1/5 του στρατεύματος του, πολεμικό υλικό και πολλά ζώα, ο
Δράμαλης πέθανε από την απογοήτευση του στην Κόρινθο. Η Επανάσταση για
άλλη μια φορά είχε σωθεί.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εμψυχώνει τους άνδρες του για ν' αντιμετωπίσουν τον
Δράμαλη:
«Έλληνες, τους είπε, σήμερα γεννηθήκαμε και σήμερα θα πεθάνουμε για τη σωτηρία
της πατρίδας μας και για τη δική μας. Ακούστε τι πρέπει να κάνετε. Αμέσως να
πάτε στα σπίτια σας να πάρετε το φαγητό σας. Διέταξα να σας δοθεί όπως και τα
φυσέκια, αλλά να είστε έτοιμοι όλοι οι δυνατοί, τους δε αδύνατους και τα
περιττά πράγματα, τα ζώα και τις κάπες σας να τα στείλετε στο απέναντι βουνό
του Αγίου Γεωργίου, όπου διέταξα να πάνε και τα δικά μου πράγματα. Εκεί θα
είμαι και εκεί θα με βρείτε σε περίπτωση αποτυχίας, γεγονός που απεύχομαι. Αν ο
εχθρός μας νικήσει εκεί θα μαζευτούμε, αυτό σας το λέω έτσι, για να γνωρίζετε
τον τόπο, αλλά σας λέω και αυτό, ότι απόψε ήλθε στο όνειρο μου η τύχη της
πατρίδας μας και μου είπε ότι θα πετύχουμε μεγαλύτερη νίκη από κάθε άλλη στο
παρελθόν ή και στο μέλλον. Είμαι τόσο βέβαιος γι' αυτό που λέω, που σας
συμβουλεύω να μην πάρετε ούτε τα άρματά σας, για να πάρουμε εκείνα των Τούρκων.
Σήμερα ο καθένας από εμάς θα καταδιώξει πολλούς, θα πάρετε λάφυρα πολλά και
τους θησαυρούς του Αλή Πασά θα τους μοιράσετε με το φέσι, τα φλουριά των
Τούρκων είναι χρήματα χριστιανικά. Τα είχε ο τύραννος της Ηπείρου που τα πήρε
από τους αδελφούς μας. ο Άγιος Θωμάς μας τα έστειλε και είναι κέρδος δικό μας.
Αύριο τέτοια ώρα θα σας δω όλους με τα άρματα των Τούρκων, με τα άλογά τους, λαμπροφορεμένους με τα ρούχα τους. Ο Θεός είναι μαζί μας
και να μη σας νοιάζει τίποτε. Πηγαίνετε να ετοιμαστείτε όπως σας είπα και να
έλθετε εδώ όλοι να ξεκινήσουμε μαζί».
Η νίκη των Ελλήνων στα Δερβενάκια ήταν αναμφίβολα η μεγαλύτερη σε μέγεθος από
όλες τις Ελληνικής Επανάστασης. Αναπτέρωσε το ηθικό των επαναστατών, τους
προμήθευσε με πολύτιμο οπλισμό και λάφυρα, ενώ έφερε σε πολύ δύσκολη θέση την
ασθμαίνουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία που αδυνατούσε να αναπληρώσει γρήγορα τόσο
εκτεταμένες απώλειες. Ταυτόχρονα ο θρίαμβος στα Δερβενάκια αύξησε το γόητρο του
Κολοκοτρώνη ανάμεσα στους Έλληνες, ενώ ανάδειξε και τους οπλαρχηγούς ως εν
δυνάμει διεκδικητές της κεντρικής εξουσίας, κάτι όμως που βαθμιαία οδήγησε
στους δύο εμφυλίους πολέμους.
Δείτε το βίντεο:
Τελευταία
ενημέρωση: Τρίτη, 26 Ιουλίου 2016, 13:56
Σαν σήμερα: Ξεκινά η
Δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη από το καθεστώς των ξενόδουλων
Σάββατο, 16 Απριλίου 2016 - 07:28 229
Τερτσέτης -
Πολυζωίδης: Παντοτινοί “φάροι” της Ελληνικής Δικαιοσύνης
«Ποιος
είσαι εσύ ώ επίτροπε που ήρθες στη χώρα μας να μας δικάσεις; Είσαι αλλόεθνος. Και για να είσαι αλλόεθνος
δεν μπορεί να είσαι δίκαιος. Δεν μπορείς να δικάσεις Έλληνες».
Ξέρεις να λες Ελλάδα
στα ελληνικά, μα τίποτε δε νοιώθεις απ’ ό,τι σπουδαίο, μεγάλο και αιώνιο κρύβει
τούτη η λέξη στα σπλάγχνα της.
Κατάλαβες τη θέση του
εισαγγελέα σε ελληνικό δικαστήριο αλλά δεν έχεις θέση στην ελληνική δικαιοσύνη
Επίτροπε. Είσαι εκτός φύσει και θέσει. Θέλεις να δικάσεις Έλληνες με τον
πατριωτισμό του Εγγλέζου.
Ο εθνισμός μας, ώ
επίτροπε, είναι θεμελιωμένος στα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων που
θυσιάστηκαν εις τον αγώνα. Θα ήταν κατάρα Θεού αν εμείς την ημέρα εκείνη της
δίκης το ξεχνούσαμε αυτό».
Με αυτά τα λόγια ο
«αιώνιος» Έλληνας δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, άρχισε την αγόρευσή του ως
κατηγορούμενος, στο δικαστήριο που παραπέμφθηκε μαζί με τον Πρόεδρο Αναστάσιο
Πολυζωίδη για την απείθειά τους στις διαταγές των ξένων. Των ξένων που ζητούσαν
από το δικαστήριο να επιβάλει τη θανατική ποινή στο «Γέρο του Μοριά» και τον Δημήτριο Πλαπούτα,
«σε εκείνη τη δίκη».
Εκείνη την ιστορική δίκη, που
ξεκίνησε στις 16 Απριλίου του 1834 στο Ναύπλιο, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου
τότε Ελληνικού Κράτους και έμεινε στην αιωνιότητα για να παραδειγματίζει με το
«σκότος» της και να φωτίζει με τα οράματά της το νεότερο Ελληνισμό.
Εκείνη τη δίκη, όπου στο
πρόσωπο του Εθνάρχη Κολοκοτρώνη, δικάστηκε και καταδικάστηκε ένα ολόκληρο
έθνος. Η ποινή βαριά και την εκτίουμε όλοι μας μέχρι σήμερα: το νεοσύστατο
ελληνικό κράτος έγινε ένα ψευτορωμαίικο που
«τρώει τα παιδιά του». Η αληθινή και αιώνια Ελλάδα, έμεινε όνειρο στις καρδιές
των νεοσκλαβωμένων Ελλήνων Ένα όνειρο που περιμένει
μια νέα αυγή, μια Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού να το κάνει
πραγματικότητα.
Έτσι βγήκε αληθινή η
προφητεία του μεγάλου αγίου και εθνομάρτυρα της ρωμιοσύνης Κοσμά του Αιτωλού,
ότι στην πορεία προς τη λευτεριά: «…θα έρθει πρώτα ένα ψευτορωμαίικο,
να μην το πιστέψετε». Εννοώντας το
κράτος που πριν ακόμη γευθεί την ελευθερία του από την τουρκική βαρβαρότητα,
επρόκειτο να υποδουλωθεί σε έναν καινούριο, εξ’ ίσου βάρβαρο και τυραννικό
αφέντη. Αυτόν που εννοούσε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης γράφοντας:
«…Παληόφραγκοι,
που πέφτουνε σαν όρνια στα ψοφίμια,
εκείνοι πάντα κυνηγοί και πάντα εμείς αγρίμια
Δε νιώθεις πως τους σχαίνομαι! Όλην αυτήν την ψώρα,
οπώρχεται κάθε φορά και μας δαγκάει τη χώρα;»
Έτσι έγινε και πέρασαν
οι Έλληνες, απ’ τη μαυρίλα της τουρκοκρατίας και τις προδοσίες των «Νενέκων» που τη στήριζαν, στην «σφαίρα επιρροής» των
«συμμάχων της Δύσης». Στο θανατερό δηλαδή αγκάλιασμα της «πεφωτισμένης
Εσπερίας» και των νεοραγιάδων συμπατριωτών μας, που
οι ξένοι όρισαν για να μας διαφεντεύουν, βάναυσα, τυραννικά και απολύτως
παράνομα, όπως τότε.
Ήταν η δίκη στην οποία
παραπέμφθηκε ο μέγιστος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, μετά τη «στημένη» (όπως ο ίδιος
ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ομολόγησε αργότερα) από τους Φράγκους και τους
Άγγλους, δολοφονία του μεγάλου κυβερνήτη (αλλά φιλορώσου)
Ιωάννη Καποδίστρια.
Μια δίκη που αποτέλεσε τη
χαριστική βολή στο «σώμα» του ψυχορραγούντος
Ελληνισμού. Η τελευταία πράξη
του δράματος που έριξε την «αυλαία» του ανελέητου κυνηγητού και της εξόντωσης
των ηρώων του ’21, στην οποία προχώρησε η «κυβέρνηση της Ελλάδος» υπό την
καθοδήγηση των ξένων «φίλων» μας.
Στόχος συκοφαντιών εκ
μέρους των πολιτικών του αντιπάλων ο Κολοκοτρώνης και κυρίως του Ι. Κωλέττη, με
τη σύμφωνη γνώμη της βαυαρικής αντιβασιλείας (ο Όθων
ήταν ακόμη ανήλικος), φυλακίσθηκε αρχικά για να παραπεμφθεί σε δίκη στη συνέχεια
με βαρύτατες κατηγορίες.
Πραγματική αιτία των
διώξεων η φιλοκαποδιστριακή του στάση και ο φιλορωσικός του προσανατολισμός. Αμάρτησε γιατί τόλμησε να
σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει Ελλάδα καλύτερη από αυτή που μας «σέρβιρε» η
Δύση. Σήμερα οπωσδήποτε θα χαρακτηριζόταν
φασίστας και νεοναζί, όμως τότε δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη αυτοί οι όροι
τεχνητής δαιμονοποίησης των αντιφρονούντων του
συστήματος, οπότε αρκέστηκαν στο ίδιο μεν με τα σημερινά κατηγορητήρια, αλλά
χωρίς τέτοιους χαρακτηρισμούς.
Ήθελαν, λέει, να
ανατρέψουν τον ανήλικο Όθωνα, και να επιβάλουν τη
δική τους καταστροφική τάξη πραγμάτων. Κάτι ας πούμε ανάλογο με αυτό που εννοούσε η Ρένα Δούρου, όταν
στριγγλίζοντας υστερικά στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή έλεγε: «… αν έλθει στην
εξουσία η Χρυσή Αυγή, θα πάει τη Χώρα πεντακόσια χρόνια πίσω». Βλέπετε οι εποχές αλλάζουν, αλλά οι μεθοδεύσεις και τα
επιχειρήματα μένουν πάντα εκπληκτικά αναλλοίωτα.
Ποιες ήταν οι κατηγορίες της
αισχρής σκευωρίας;
1. Οι κατηγορούμενοι ήταν αρχηγοί συνωμοσίας που απέβλεπε να
προσβάλει την ασφάλεια του κράτους και να καταργήσει το πολίτευμα.
2. Για την παράλυση της εξουσίας παρακίνησαν διάφορους
αρχιληστές σε ληστεία.
3. Ενήργησαν μυστικές συνεδριάσεις για την ανατροπή των
μελών της αντιβασιλείας.
4. Υπέγραψαν αναφορά προς ξένη δύναμη (Ρωσία) για την
κατάργηση της αντιβασιλείας.
Η ποινή για τον
Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση
στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών. Στο άκουσμά της ο πρώτος σταυροκοπήθηκε, ο
δεύτερος αναλύθηκε σε λυγμούς. Το ακροατήριο έμεινε άναυδο.
«Άδικα σε σκοτώνουν
στρατηγέ…», ψιθύρισε στον Κολοκοτρώνη ένα από τα παλικάρια του, που του
συμπαραστεκόταν.
Η Ιστορία δεν έγραψε το
όνομά του. Όμως κατέγραψε την απάντηση που έδωσε ο αγέρωχος πολέμαρχος: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα να σε σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια!».
Πρόεδρος του δικαστηρίου
ήταν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης καταγόμενος από το Μελένικο
Σερρών, Μακεδόνας.
Μέλη του δικαστηρίου ο εκ
Ζακύνθου Γεώργιος Τερτσέτης, ο Δ. Σούτσος, ο Α. Βούλγαρης και ο Φ. Φραγκούλης.
Ο αντιβασιλέας Μάουερ είχε εκ των προτέρων αποφασίσει να πάρει τα κεφάλια
των δύο ηρώων. Για την «ευόδωση» των σκοπών του χρησιμοποίησε τον υπουργό
Δικαιοσύνης Κ. Σχινά και τον εισαγγελέα της έδρας, τον άγγλο
Εδουάρδο Μάσoν.
Όταν η ακροαματική
διαδικασία ολοκληρώθηκε, ο Πολυζωίδης ως πρόεδρος κάλεσε το δικαστήριο σε
διάσκεψη. Ο Μάουερ ήθελε να τελειώσει με συνοπτικές
διαδικασίες η διάσκεψη.
Όμως ο Πολυζωίδης είχε
σχηματίσει ακλόνητη δικανική πεποίθηση ότι οι κατηγορούμενοι ήταν αθώοι.
Πρώτος λοιπόν πήρε τον
λόγο ο Τερτσέτης και μίλησε για την αθωότητα των δύο πολέμαρχων. Ο Σούτσος που
ήταν γαμπρός του Σχινά, ψήφισε υπέρ της καταδίκης σε θάνατο. Το ίδιο και οι
Βούλγαρης, Φραγκούλης. Μέχρι στα γόνατά τους έπεσαν ο Πολυζωίδης και ο
Τερτσέτης για να τους μεταπείσουν.
Οι επίορκοι δικαστές
έσπευσαν στον υπουργό Δικαιοσύνης για να δουν τι θα κάνουν. Αυτός έγινε
έξαλλος. Τους διέταξε να επιστρέψουν στην αίθουσα συσκέψεων. Ταυτόχρονα έστειλε
αστυνομικούς κλητήρες για να φέρουν πίσω τους δύο αντιρρησίες, που στο μεταξύ
είχαν γυρίσει στα σπίτια τους.
Ο Σχινάς συνεννοείται με
τον Μάουερ. Σπεύδει με την επίσημη στολή του στο
δικαστήριο και διατάσσει τους δύο διαφωνούντες να υπογράψουν τη θανατική
καταδίκη.
«Εν ονόματι
του βασιλέως σας διατάσσω να υπογράψετε την απόφαση», φωνάζει.
«Προτιμώ να μου κόψετε το
χέρι!», απαντά ο Πολυζωίδης.
«Δεν θα με έχετε
συνεργό στον φόνο δύο αθώων ανθρώπων», λέει ψύχραιμα ο Τερτσέτης».
Έξαλλος ο υπουργός
Δικαιοσύνης παραγγέλλει στους αστυνομικούς κλητήρες να χρησιμοποιήσουν τις
ξιφολόγχες για να σύρουν τους δύο νομικούς στην αίθουσα του δικαστηρίου. Οι
χωροφύλακες εκτελούν την εντολή, τους χτυπούν, τους σκίζουν τα ρούχα.
Την απόφαση διάβασε ο
Σούτσος, ενώ ο Πολυζωίδης κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στις παλάμες του.
Η απόφαση προκάλεσε
μεγάλο σάλο. Λίγες ώρες αργότερα η βαυαρική αντιβασιλεία, μπροστά στην ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια υποχρεώθηκε να μετατρέψει την
ποινή σε είκοσι χρόνια κάθειρξη. Ένα χρόνο μετά ο Όθωνας
με την ενηλικίωσή του, τους έδωσε χάρη.
Στα απομνημονεύματά του,
που διηγήθηκε στον Τερτσέτη ο Κολοκοτρώνης, αναφέρει με πόνο:
«Μ’ έβαλαν εννέα
μήνες φυλάκιση, χωρίς να βλέπω κανέναν εκτός από τον δεσμοφύλακά μου. Δεν ήξερα
τόσους μήνες τι γίνεται έξω, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, ποιον άλλον έχουν φυλακισμένο.
Δεν ήξερα γιατί μ’ έχουν φυλακισμένο. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα φτάσουν σε τέτοιο
σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».
Ο δικαστής λοιπόν
Γεώργιος Τερτσέτης, ένας μορφωμένος και νομομαθής «ποπολάρος» από τη Ζάκυνθο,
μέλος της Φιλικής Εταιρίας, που πολέμησε εθελοντικά εναντίον των τούρκων στις
μάχες της Ρούμελης επί Καποδίστρια, προσωπικός φίλος του Διονυσίου Σολωμού και
του Μάρκου Μπότσαρη˙ και ο ψυχωμένος Μακεδόνας Αναστάσιος Πολυζωίδης,
Πρόεδρος του πενταμελούς δικαστηρίου, από το Μελένικο
Σερρών, που κι αυτός είχε πολεμήσει σκληρά εναντίον των τούρκων πολιορκητών του
Μεσολογγίου, επέπρωτο να σώσουν την τιμή και
την υπόληψη της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Οι δυο άτεγκτοι δικαστές,
ήταν άνθρωποι που από πολιτικής σκοπιάς αποδεδειγμένα άνηκαν
σε άλλο χώρο από τον Κολοκοτρώνη, αφού ήταν φιλοβασιλικοί, δεν ήταν φιλορώσοι και διαφωνούσαν με τον Καποδίστρια. Δεν εννοούσαν
όμως σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιήσουν τη θέση τους για να υπηρετήσουν
πολιτικές σκοπιμότητες.
Αυτοί λοιπόν οι δυο άνθρωποι,
οι οποίοι ασφαλώς δεν ήταν οπαδοί του «πολιτικά εφικτού», αλλά του «ανέφικτου»,
οι οποίοι υπήρξαν δυο ρομαντικοί οραματιστές που έβαλαν στόχο της ζωής
τους να «φυλάγουν Θερμοπύλες», έμελλε να σώσουν όχι μόνο την τιμή της
Δικαιοσύνη, αλλά και τη ζωή του μεγάλου ήρωα, που μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο,
έχουν καταχωρισθεί στην συνείδηση του έθνους ως οι μέγιστοι των Ελλήνων.
Όσο απίστευτο όμως κι αν
ακούγεται, βρέθηκαν Έλληνες το γένος και όχι αλλοεθνείς όπως ο Εδουάρδος Μάσον, να ευθυγραμμιστούν με τις εντολές ξένων και να
επιδιώξουν μανιασμένα το θάνατο του μεγάλου ήρωα, με τις άθλιες αυτές
κατηγορίες και με ψευδομάρτυρες. Ας τους ακολουθεί το αιώνιο ανάθεμα κι ας
μείνουν οι δακτυλοδεικτούμενοι προδότες της
ιστορίας.
Όμως δυστυχώς το
αποτέλεσμα της εσχάτης προδοσίας που διέπραξαν συνεχίζει να παραμένει ενεργό.
Το ψευτορωμαίικο που θεμελιώθηκε με τη δική
τους ελεεινή συνδρομή συνεχίζει να ταλανίζει τον Ελληνισμό ακόμη και σήμερα.
Συνεχίζει να διαιωνίζει την ξένη κυριαρχία και κατοχή στον τόπο μας, με την
«παρέλαση» των νεο-νενέκων στις πολιτικές ηγεσίες των
κομμάτων και των κυβερνήσεων της χώρας μας να υπηρετούν τους απογόνους των
αφεντικών της Δύσης.
Για μια ακόμη φορά τα
φαντάσματα των Μάουερ – Σχινά – Μάσον
ξαναζωντανεύουν στα πρόσωπα των σημερινών θεσμικών τους απογόνων και
ξαναχτυπούν με τον ίδιο ανίερο και προδοτικό για το έθνος τρόπο τη φωνή του
εθνικισμού και τους νόμιμα εκλεγμένους εκπροσώπους του.
Είναι χρέος τιμής προς
τους ήρωες που πότισαν την ελληνική γη με το αίμα τους, όχι απλώς να κρατήσουμε
γερά στα χέρια μας τη «σκυτάλη» της ιστορίας που μας παρέδωσαν, αλλά να κάνουμε
πράξη σήμερα αυτό που δεν κατόρθωσαν αυτοί τότε, γιατί τους εμπόδισαν τα
«θηρία» της εποχής: να αποτινάξουμε από πάνω μας τη γάγγραινα της δουλείας και
να ξανακάνουμε το ψευτορωμαίικο, την Ελλάδα των
ονείρων μας που τόσες γενιές Ελλήνων οραματίστηκαν.
Σπουδαία παρακαταθήκη, αλλά
και κληρονομιά βαριά σαν κατάρα αφήνει το πνεύμα και το έργο των δυο «αιώνιων»
δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη στην Ελληνική Δικαιοσύνη.
Ας εμπνευστούν από τον
ηρωισμό τους, ας παραδειγματισθούν κι ας πάρουν θάρρος από την ιστορική τους
δικαίωση οι σημερινοί δικαστές. Είναι πραγματικά μεγάλο το φορτίο που πρέπει να
σηκώσουν, αλλά η μοίρα το έφερε να υπερασπιστούν όχι μόνον το ιερό δικαίωμα του
κάθε ανθρώπου στη δίκαιη και ίση μεταχείριση, αλλά την τύχη, την τιμή και την
υπόληψη ολόκληρου του Έθνους.
Μπορούν να είναι βέβαιοι
ότι αν τιμήσουν τον όρκο τους, όλοι οι έντιμοι Έλληνες θα εκτιμήσουν τον
ηρωισμό τους και οι μέλλουσες γενιές θα τους ευγνωμονούν.
Εγώ το μόνο που μπορώ να
κάνω στη μνήμη των παντοτινών «φάρων» της ελληνικής δικαιοσύνης, αλλά και τους
άξιους σημερινούς συνεχιστές του έργου τους, που ακράδαντα πιστεύω ότι υπάρχουν
και σύντομα θα αναδειχθούν, είναι να τους αφιερώσω ταπεινά λίγους στίχους από
τον Κωνσταντίνο Καβάφη:
Τιμή σ’ εκείνους όπου
στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
ποτέ από το χρέος μη κινούντες˙
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία˙
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι ότανείναι
πτωχοί, παλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε˙
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
και περισσότερη τιμή
τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Σαν σήμερα 19 Ιουνίου
1827: Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απειλεί με θάνατο όσους Έλληνες προσκυνούν τον
Ιμπραήμ
Κυριακή, 19 Ιουνίου 2016 - 15:15 1068
"Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους"
Ο Δημήτριος Νενέκος ήταν οπλαρχηγός της Επαρχίας Πατρών κατά την
Επανάσταση του 1821. Ήταν αρβανίτικης καταγωγής από το χωριό Ζουμπάτα (σήμερα Πηγή). Κατά τα πρώτα χρόνια της
Επανάστασης αγωνίστηκε πιστά και με ανδρεία τόσο στις μάχες στην Πελοπόννησο,
όσο και στην Δυτική Στερεά Ελλάδα. Κατά την εκστρατεία όμως του Ιμπραήμ πασά
το 1825, δελεάστηκε από υλικά ανταλλάγματα και μετατράπηκε σε συνειδητό προδότη
της Επανάστασης. Έμεινε πιστός μέχρι τέλους στη συμμαχία του με τον Ιμπραήμ
με συνέπεια το όνομά του να γίνει συνώνυμο του προδότη και του προσκυνημένου.
Ο Νενέκος
υπαγόταν στρατιωτικά στον προεστό της Αχαΐας Θάνο Κανακάρη και στον γιο του
Μπενιζέλο Ρούφο και είχε περισσότερους στρατιώτες από τον εξάδελφό του Αθανάσιο
Σαγιά, ο οποίος άνηκε στη σφαίρα επιρροής του Κολοκοτρώνη. Και οι δύο
στρατολογούσαν στην επικράτεια των Ζουμπατοχωρίων και
τα πρώτα χρόνια ο Νενέκος αποδείχθηκε επίσημος και
ικανός καπετάνιος αποκτώντας ισχύ μεταξύ των συγχωριανών του. Αναφέρεται ότι ο Νενέκος για να
αποκτήσει την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των οπλαρχηγών του Μπενιζέλου Ρούφου,
δολοφόνησε τους αντιζήλους του Σπανοκυριάκο και Σαγιά
(αδελφό του Αθανασίου).
Τον Μάρτιο του 1822, εξεστράτευσε με εντολή της Επαρχίας Πατρών στην Δυτική
Στερεά Ελλάδα με 70 άνδρες υπό τον στρατηγό Κανέλλο
Δεληγιάννη. Αρχικά χρησίμευσε ως οδηγός του σώματος του Γενναίου Κολοκοτρώνη,
ενώ στην συνέχεια μετακινήθηκε στο Μακρυνόρος και ακολούθησε τον Ανδρέα Ίσκο.
Αναδείχθηκε σε έναν από τους γενναιότερους καπεταναίους
της περιοχής του και έγινε γνωστός επίσης από την πολιορκία των Πατρών, ενώ εξεστράτευσε μαζί με τους Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λόντο κατά την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου.
Οι χωρικοί της Επαρχίας
Πατρών είχαν πάντοτε προβλήματα λόγω της συνεχούς παρουσίας Οθωμανών στην
περιοχή τους που μετακινούνταν από και προς το φρούριο της Πάτρας, τα οποία
επιδεινώθηκαν περισσότερο μετά την εισβολή του Ιμπραήμ. Ο Ιμπραήμ Πασάς και ο
Δελή Αχμέτ Πασάς προσέλκυσε τους χωρικούς των Ζουμπατοχωρίων
με το προσκύνημα, εκμεταλλευόμενος την άθλια κατάστασή τους και τις καλές
σχέσεις που ανέπτυξαν αυτοί με τους επίσης ομιλούντες την αλβανική γλώσσα
έγκλειστους στην Πάτρα μωαμεθανούς του Λάλα. Άρχισαν οι χωρικοί να έρχονται
ελεύθερα σε εμπορικές και φιλικές σχέσεις με τους Τούρκους της Πάτρας, χωρίς να
τους ενοχλεί κανείς κατόπιν εντολών των πασάδων. Με την απλή προϋπόθεση της
υποταγής (προσκυνήματος).
Πρωταγωνιστής σε αυτήν
την διαδικασία υπήρξε ο Νενέκος από τον οποίον ἤγοντο καὶ ἐφέροντο όλοι οι Αρβανίτες των χωριών της Πάτρας,
όπως ισχυρίζεται ο Φωτάκος. Ο Ιμπραήμ
συμπάθησε πολύ τον Νενέκο στον οποίο χάρισε χρήματα,
άλογα, του υποσχέθηκε γαίες και ασυδοσία προς αυτόν και όλη τη γενεά του
κληρονομικώς και εκτός των άλλων προκάλεσε και σουλτανικό φιρμάνι με το οποίο
ονομάστηκε Μπέης Νενέκος. Ο Νενέκος
οργάνωσε με τους επίσης προσκυνημένους οπλαρχηγούς 2,000 ενόπλους της περιοχής
του που ακολουθούσαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, σαν οπισθοφυλακή με αρκετές
συμμετοχές σε συγκρούσεις με τους επαναστάτες.
Όπως αναφέρει ο Φωτάκος
γρήγορα οι υπόλοιποι αρχικά σύντροφοι του Νενέκου στο
προσκύνημα, οπλαρχηγοί Κοντογεωργακαίοι, Σταμάτης Μποτιώτης, Χαρμπίλας, Γκολφίνος Λουμπεστιάνος, Τσετσεβίτες, Κώστας Γκερμπεσιώτης, οι Αγιοβλασίτες
αδελφοί Οικονομόπουλοι αποσπάστηκαν αμέσως από τους
προδότες χωρίς να έλθουν σε επαφή με τους Τούρκους, αλλά τα αποτελέσματα δεν
άλλαξαν πολύ, αφού τα πλήθη των χωρικών ακολουθούσαν τυφλά τον Νενέκο. Ο Χαρμπίλας και ο Σαγιάς
κατόπιν οδηγιών του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη επιχείρησαν μάταια να χρησιμοποιήσουν
την επιρροή τους προς απομάκρυνση των κατοίκων των Ζουμπατοχωρίων
απο τον Νενέκο και τους
Τούρκους, με αποτέλεσμα να προχωρήσουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Το γεγονός που
εξόργισε τον Κολοκοτρώνη ήταν ότι ο Νενέκος είχε την
ευκαιρία να αιχμαλωτίσει ή να εξοντώσει τον Ιμπραήμ και δεν το έπραξε. Σημειωτέον ότι ο Ιμπραήμ
χρησιμοποιούσε κάθε είδους μέσο, τρομοκρατία και βαρβαρότητες, ακόμα και
απόπειρες δολοφονίας κατά του Κολοκοτρώνη για να σβήσει την Επανάσταση. Το
περιστατικό περιγράφεται από τον Φωτάκο Ο Ιμπραήμ βρέθηκε στο έλεος του Νενέκου, όταν χάθηκε μόνος του σε δάσος, αλλά ο Νενέκος πιστός στην συμφωνία τους τον περιποιήθηκε και τον
οδήγησε ασφαλή στο στρατό του.
Εἰς δὲ τὸν
Ἰμβραὴμ ἐρχόμενον,
ὡς εἴπαμεν, ἀπὸ τὰς Πάτρας εἰς τὰ Καλάβρυτα
συνέβη τὸ ἀκόλουθον
συμβάν. Ὅταν ἔφθασεν
εἰς τὸ χάνι τοῦ Βερβαινίκου ἐκεῖ ἐπαραδρόμησε,
καὶ χωρισθεὶς ἀπὸ τὴν φρουράν του ἐπλανᾶτο ἐμβὰς μέσα εἰς τὸ πλησίον δάσος. Ἀφοῦ
δὲ ἐπλανήθη ἕως ἕνα διάστημα, ἐννοήσας τὴν παραδρομήν, ἐπέστρεφε πάλιν ὀπίσω, καὶ κατὰ τύχην ἔπεσεν εἰς τὰς χεῖρας τῶν Τουρκοπροσκυνημένων Ἑλλήνων,
οἱ ὁποῖοι
κατὰ τὴν διαταγήν του παρηκολούθουν τὸν στρατόν του ὡς ὀπισθοφύλακες.
Ὁ Πασᾶς ἦτο μόνον καὶ ἀκολούθει αὐτὸν μόνον ἕνας
Τοῦρκος τσιμπουκοδότης.
Ὁλόκληρος δὲ αὐτὴν τὴν ἡμέραν ἐβάδιζε μὲ τὸν Νενέκον, καὶ ἐφρουρεῖτο ἀπὸ
τοὺς μισθωτοὺς Ἕλληνας. Ἀπὸ δὲ τὸ χάνι τοῦ Βερβαινίκου ἕως τὸ Λιβάδι τῆς Σάλμενας, ὅπου ἐστρατοπέδευσε τὸ διάστημα εἶναι ὀκτὼ περίπου ὡρῶν.
Καθ᾿ ὁδὸν
δὲ καὶ εἰς τοῦ Δεσπότη τὴν βρύσιν λεγομένην, ἐκεῖ ὁδὸν δὲ καὶ εἰς τοῦ Δεσπότη τὴν βρύσιν λεγομένην, ἐκεῖ ἐκοιμήθη πολλὴν ὥραν ἀπὸ κάτω εἰς ἕνα δένδρον ἕως ὅτου ἡ ζέστα
ἐπέρασεν.
Ἔπειτα δὲ ἀφοῦ
ἐξύπνησεν, οἱ Ἕλληνες τοῦ ἔδωκαν τροφὴν καὶ ἔφαγε, καὶ μετὰ ταῦτα συνώδευσαν αὐτὸν ἕως τὸ βράδυ καὶ τὸν ὡδήγησαν ἀσφαλῶς εἰς τὸ στρατόπεδον. Φθάσας δὲ ὁ Ἰμβραὴμ εἰς τὸ στρατόπεδον ἐθύμωσε καὶ ἐμάλωσε ὅλους τοὺς σωματάρχας του. Ἔπειτα ἐπαίνεσε τὸν Νενέκον διὰ τὴν πίστιν του, καὶ παρησίᾳ μάλιστα τὸν ἐχάϊδευσε μὲ τὰ χέρια του ἐνώπιον τῶν ἐπισήμων Τούρκων.
Ἔπειτα δὲ ἔγραψε καὶ ἐσύστησε πρὸς τὸν Σουλτάνον τὸν Νενέκον διὰ τὴν τοιαύτην πίστιν καὶ εὐεργεσία πρὸς αὐτόν, καὶ ὁ
Σουλτάνος τὸν ὠνόμασε
Μπέην καὶ τοῦ ἐχάρισε πολλὰς γαίας, καὶ οὕτως ἔκτοτε ὁ Νενέκος ἐλέγετο Μπέης ἀπὸ τοὺς
Τούρκους. Ὁ δὲ Νενέκος
τότε ἐλάμβανεν αἰχμάλωτον
τὸν Ἰμβραὴμ,
ἐὰν ἤθελε.
Μάλιστα δὲ ἐκεῖ
πλησίον ἦτο τὸ μοναστῆρι τῆς Μακελαριᾶς ὀνομαζόμενον,
τὸ ὁποῖον
ἦτο ἀπόρθητον
. Πλησίον δὲ ἦτο ἐπίσης καὶ ἀσφαλέστερον ἐκείνου τὸ Μέγα Σπήλαιον· οἱ δὲ Τοῦρκοι δὲν θὰ ἐγνώριζαν τὶ ἔγεινεν ὁ ἀρχηγός των· ἀλλ᾿
ὁ ἀσυνείδητος αὐτὸς
ἄνθρωπος ἐφύλαξε
τὴν πίστιν του πρὸς τοὺς Τούρκους. Ὅλα δὲ ταῦτα ἔμαθεν ὁ Γενικὸς Ἀρχηγός, καὶ ἀγανακτήσας ὡρκίσθη παρρησία ἡμῶν εἰς τὸν Μεγάλον Θεὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ εἶπεν, ὄτι ἐπιθυμεῖ τὸν φόνον τοῦ Νενέκου, καὶ ἂν τὸν εὕρισκε πουθενὰ μὲ τὰ ἴδιά του χέρια τὸν ἐφόνευε· (πρᾶγμα πολὺ παράξενον καὶ πρωτάκουστον ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Κολοκοτρώνη νὰ ὁμιλῇ περὶ φόνου,
καὶ ὅτι μόνος
του θέλει νὰ τὸν
κάμῃ). Μετὰ δὲ ταῦτα ὁ Ἀθανάσιος Σαγιᾶς ἐφόνευσε τὸν Νενέκον.
Ο ίδιος ο Θεόδωρος
Κολοκοτρώνης περιγράφει λακωνικά στα απομνημονεύματά του την οριστική εντολή
του για την εκτέλεση του Νενέκου, που παρέμενε πιστός στους Τούρκους ακόμα και όταν έφτασε
ο Ιωάννης Καποδίστριας ως Κυβερνήτης της Ελλάδος.
Ο εκτελεστής του Νενέκου, ήταν ο Αθανάσιος Σαγιάς, κατά μία εκδοχή ήταν γυναικαδελφός και πρωτοπαλήκαρο
του Νενέκου. Ο Φωτάκος τον αναφέρει σαν εξάδελφό του.
Κατά την οικογενειακή παράδοση που αναφέρει ο Πέτρος Μπαλιώτης,
από το χωριό Αγία Σωτήρα (Πέρα) Μεσσηνίας, ο Σαγιάς ήταν πρόγονός του και η
ιστορία του διασώθηκε γραπτώς. Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή ο Σαγιάς, αρχικά
δέχθηκε να πραγματοποιήσει την εκτέλεση αλλά σύντομα μετάνιωσε και μετακινήθηκε
στη Μεσσηνία. Τελικά τον βρήκαν οι άνθρωποι του Κολοκοτρώνη και τον υποχρέωσαν
να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του. Λόγω του τίτλου του Μπέη που έφερε ο Νενέκος, υπήρξε επίσημη διαμαρτυρία στην Ελληνική Πολιτεία απο την Οθωμανική Πύλη.
dimokratianews
