ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ 3

Βακχείος ο Απολλωνιαδίτης: Αθήνησιν: 27-Μαΐου-2006

Αγαπητοί Συνέλληνες

Η ομιλία αυτή αποτελεί μια εισαγωγή στον τίτλο του θέματος, το οποίο θεωρώ υψίστης σημασίας για εμάς τους Έλληνες. Θα θίξουμε, τι είναι έννοιες και τι γλωσσικές οντότητες, πως γίνεται η σύνδεση τους με τις ονομασίες τους, γιατί η σαφήνεια στην διατύπωσή τους είναι σχετική, πού ευρίσκονται, ποία είναι η μορφή τους και σε τι ωφελούν. Θα παραθέσουμε συλλογιστικές που μας οδηγούν στην αντικειμενική πραγματικότητα των γλωσσικών οντοτήτων. Η σαφήνεια, η ακρίβεια, η λεπτομερειακή ανάλυση των σκέψεών μας με τον Ελληνικό λόγο, πρέπει να γίνει μία από τις μεγάλες μας ιδέες. Το κείμενο με πλάγια γράμματα είναι αυτούσιο από την βιβλιογραφία και μόνο το κείμενο με όρθια είναι δικές μου σκέψεις. Δίδω παρακάτω τους ορισμούς και τις έννοιες λέξεων που θεωρώ πολύ χρήσιμες.

1. ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ

Γλώσσα: Είναι ο έναρθρος λόγος με τον οποίον οι άνθρωποι εκφράζουν τας σκέψεις των, τα συναισθήματά των, με την οποίαν συνεννοούνται και χάρις εις την οποίαν κυρίως διακρίνονται από όλα τα άλλα ζώα, είναι προϊόν μακράς ιστορικής εξελίξεως, η αρχή εμφανίσεώς της αδιευκρίνιστος.

Έννοια: Η υπό της διανοίας αντίληψις, ιδέα του περιεχομένου όντος ή φαινομένου. Μία έννοια έχει μεγαλύτερο βάθος, όταν έχει περισσότερα γνωρίσματα και μεγαλύτερο πλάτος, όταν περιλαμβάνει περισσότερα αντικείμενα. Όταν αυξάνεται το πλάτος, ελαττώνεται το βάθος και αντιστρόφως. Η γνωστική σημασία των εννοιών(εννοιολογικό σύστημα αξιών) είναι σπουδαιότατη, διότι δι’ αυτών και όχι δια των αισθήσεων συνέλαβαν την ουσία των όντων πολλοί φιλόσοφοι.

Νόηση: Από φιλοσοφικής απόψεως, ο όρος νόησις χρησιμοποιείται για να δηλώση το σύνολον των ενεργειών, δια των οποίων επεξεργάζεται το ανθρώπινο πνεύμα, το υλικόν το παρεχόμενον εις αυτό από τας αισθήσεις και καταλήγει εις την ανακάλυψιν των αληθινών γνώσεων.

2. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

3. ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

Ο εγκέφαλος

Ο Ilya Prigogin βραβείο Νόμπελ επισημαίνει εμφαντικά. Ο εγκέφαλος πρέπει να είναι σε μεγάλο βαθμό μη κανονικός… η μη κανονικότητα, το χάος, οδηγεί σε πολύπλοκα συστήματα. Δεν πρόκειται για τέλεια αταξία. Το αντίθετο…το χάος καθιστά δυνατή τη ζωή και τη νοημοσύνη. Ο εγκέφαλος έχει επιλεγεί να γίνει τόσο ασταθής, ώστε η παραμικρή επίδραση να μπορεί να οδηγεί στο σχηματισμό τάξης. Δηλαδή η λειτουργία του εγκεφάλου υπακούει στη χαοτική δυναμική θεωρία.

Η Γλώσσα

Γλώσσα είναι η μετάφραση της σκέψης ως εξωτερικής και αντιληπτής από τις αισθήσεις της εσωτερικής αναπαράστασης. Η ανάπτυξη γλωσσικών ικανοτήτων δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ευφυΐας. Η σκέψη φαίνεται ασύλληπτη χωρίς την γλώσσα. Όταν ξεκινούμε μια σκέψη, κάνουμε ένα είδος εσωτερικού διαλόγου, η οποία διατυπώνεται με τη χρήση των λέξεων. Οι λέξεις είναι κατά βάση ονόματα, δηλαδή οι διευθύνσεις των εννοιών, ενώ οι προτάσεις παίζουν τον ρόλο περιγραφών δομής, που συσχετίζουν μεταξύ τους έννοιες, για να δημιουργήσουν κάποιο είδος μοντέλου με βάση το συνειρμικό περιεχόμενο αυτών των εννοιών. Για να περιγράψουμε μια ορισμένη κατάσταση σε άλλους ανθρώπους, δεν αρκεί να προσάψουμε «ονόματα», δηλαδή λέξεις σε διάφορους κόμβους του δικτύου των συνειρμικών σκέψεων, αλλά και να προσαρμόσουμε το νόημα αυτών σε μια κοινή κατανόηση, αποφεύγοντας τα διφορούμενα νοήματα. Αυτή η τυποποίηση του νοήματος των λέξεων, περιλαμβάνει κατ’ ανάγκη την ταξινόμηση σε μη διφορούμενες κατηγορίες, δηλαδή λογικές κατηγορίες με σαφή γνωρίσματα. Δύο είναι οι περιοχές που ελέγχουν την γλώσσα. Η περιοχή Broca που εστιάζεται συνήθως στον αριστερό μετωπικό λοβό κοντά στην περιοχή του κινητικού φλοιού, που ελέγχει την κίνηση των μυών των χειλιών και χειρίζεται την σύνταξη. Μια βλάβη του οδηγεί σε ασύντακτη, αλλά κατανοητή ομιλία, εφόσον το νόημα εξαρτάται μόνο από την σύνταξη. Η περιοχή Wernicke ελέγχει την κατανόηση της γλώσσας, δηλαδή την σημασιολογία, την ονομασία των πραγμάτων, ονομασία χρωμάτων και επανάληψη προφερόμενων λέξεων. Βλάβη της καταλήγει σε μια γραμματικά ορθή, αλλά χωρίς νόημα ομιλία και αδυναμία κατανόησης των άλλων.

4. ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Γλώσσα και οντολογία

Οντολογία αποκαλούμε τη θεωρία περί του είναι, δηλαδή πρώτον τι είναι, και δεύτερο τι σημαίνει και τι είναι να είσαι, σε τι συνίσταται, και κατά τον Αριστοτέλη, η επιστήμη η οποία μελετά το ον ως ον καθώς και τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του. Ο Heidegger λέει ότι, η οντολογία ασχολείται με το είναι του όντος και ότι αφορά το ον. Για το ποιες θεωρούμε αληθινές οντότητες, ο B. Russell λέει: είναι τα υπαρκτά αντικείμενα, που συνθέτουν την έσχατη διευθέτηση του κόσμου.

Δεν συνδέονται αναγκαστικά όλες οι οντολογικές έρευνες με τη γλώσσα. Μπορούμε να ορίσουμε τι εννοούμε «ον», δίχως να χρειασθεί να καταφύγουμε σε γλωσσικά εργαλεία. Η μελέτη ωστόσο της γλώσσας, μας οδηγεί αναπόφευκτα στην οντολογία. Θα μπορούσαμε, να θεωρήσουμε πως στη δυτική παράδοση, το ζήτημα της οντολογίας βρέθηκε συνδεδεμένο κατά προτεραιότητα με τη γλώσσα από καθαρή συμπτωματικότητα της ιστορίας. Η αντίληψη αυτή κατάγεται από τις γλωσσικές θεωρίες των σοφιστών. Για τον Γοργία και τους συναδέλφους του, ο λόγος προκύπτει από τις εντυπώσεις που κάνουν πάνω μας τα εξωτερικά πράγματα, δηλαδή τα αισθητά. Μια τέτοια αντίληψη μας φέρνει αντιμέτωπους με σοβαρά παράδοξα. Όπως πίστευε ο Αντισθένης (π.445-π.365 -), μαθητής του Γοργία και στη συνέχεια συνδέθηκε με τον Σωκράτη λέει: δεν μπορώ να ορίσω τι σημαίνει πράγμα: μπορώ μονάχα να καταδείξω ορισμένες ιδιότητες που διαθέτει. Υπάρχουν και χειρότερα, διότι δεν μπορώ να πω για κάτι τι (δεν;) είναι, ούτε καν ότι δεν είναι, όχι μόνο βρίσκομαι εγκλωβισμένος στο παλιό δίλημμα του Παρμενίδη (το ον είναι και το μη ον δεν είναι), αλλά δεν μπορώ καν να διατυπώσω το δεύτερο σκέλος του δίπολου. Τα προβλήματα αυτά, θα οδηγήσουν στη διατύπωση των πλατωνικών θεωριών και γενικότερα της αρχαίας «γλωσσικής φιλοσοφίας». Το δόγμα που θεωρεί την αλήθεια ως συμφωνία αυτού που εκφωνείται με αυτό που είναι, θα ενδυναμώσει τη σύνδεση της γλώσσας με την οντολογία. Η γλώσσα μιλά για το είναι. Λέμε ότι το χιόνι είναι λευκό. Χρησιμοποιούμε την λέξη χιόνι γι’ αυτό που βλέπουμε να πέφτει. Η λευκότητα όμως τι είναι; Προκειμένου να απαντήσουν σε τέτοια ερωτήματα, ο μεν Πλάτων, διετύπωσε την θεωρία των ιδεών, ο δε Αριστοτέλης, τη θεωρία των σύμφυτων στα πράγματα μορφών. Ως προς τη θέση της γλώσσας: η γλώσσα δεν είναι ένα άπαξ μέσα στον κόσμο, αλλά εγγράφεται μέσα σε ένα σύμπαν σημαίνον, του οποίου αποτελεί μονάχα μία ιδιαίτερη περίπτωση. Οι γλώσσες θα πρέπει να περιγραφούν ως αυτοοργανομένα και αυτοεξελισσόμενα συστήματα. Τίθεται πάντα το ερώτημα: τι τύπους όντων σημαίνουν οι γλωσσικές οντότητες;

Οι κατηγορίες του Αριστοτέλη και η κατηγορηματική σύλληψη της πρότασης.

Ας πάρουμε την τυπική μορφή μιας πρότασης, έτσι όπως αναπτύχθηκε από τον Πλάτωνα και παγιώθηκε από τον Αριστοτέλη. Έχουμε λοιπόν την κανονική μορφή, Υ(ποκείμενο) είναι Κ(ατηγόρημα). Ας υποθέσουμε πως το καθένα από τα δύο αυτά στοιχεία αντιστοιχεί σε πραγματικότητες. Εάν πρόκειται για τις ίδιες πραγματικότητες, π.χ. το δέντρο είναι δρυς, τότε περιοριζόμαστε σε ταυτοτικές κρίσεις. Εάν πρόκειται για διαφορετικές πραγματικότητες, π.χ. το δέντρο είναι ωραίο, τότε η κάθε μια υπάρχει ξεχωριστά, ανεξάρτητα από την άλλη, πώς να τις συνδέσουμε; Ο Πλάτων επέλυσε αυτό το πρόβλημα, με τη βοήθεια μιας οντολογίας που αντιβαίνει στην διαίσθησή μας: οι πραγματικότητες, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι ιδέες (είδος), οντότητες ολότελα διαφορετικές από τις οντότητες του αισθητού κόσμου, οι οποίες είναι απλώς τα αντίγραφα των ιδεών. Η σύνδεση των ιδεών επιτελείται με την συμμετοχή (μέθεξιν) των πρώτων στις δεύτερες. Η μέθεξις είναι ελάχιστα ξεκάθαρη έννοια και σε πλήθος φιλοσόφων η λύση αυτή φάνηκε ολωσδιόλου εξωπραγματική. Η λύση του Αριστοτέλη (η ισοδυναμία του είναι) εκφράζεται στη θεωρία των κατηγοριών και θα τύχει πλούσιου σχολιασμού κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μεσαίωνα και μέχρι τις μέρες μας. Το θεμελιώδες σημείο της συλλογιστικής του Αριστοτέλη είναι, πως αυτό που υπάρχει (το ον) λέγεται με πολλαπλούς τρόπους (πολλαπλώς λέγεται): είτε κατά σύμπτωση (κατά συμβεβηκός) είτε ως αληθές (και το μη-ον ως ψευδές), είτε σύμφωνα με τα σχήματα της κατηγορίας, σύμφωνα δηλαδή με τα σχήματα της κατηγόρησης. Οι κατηγορίες αντιστοιχούν στην ακόλουθη ταξινόμηση.

Το λεκτόν και η ποικιλότητα της οντολογίας

Η κατηγορηματική δομή που υιοθέτησαν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οδήγησαν σε σοβαρές οντολογικές δυσκολίες. Οι δυσκολίες αυτές καθίστανται ανυπέρβλητες, όταν λαμβάνουμε ως σημείο εκκίνησης της προβληματικής μας, μια οντολογία υλιστικού ή μάλλον «σωματειακού» χαρακτήρα όπως έκαναν οι στωικοί. Π.χ. το δέντρο είναι πράσινο το συνδετικό ρήμα, είναι, ενώ σημαίνει ταυτότητα στην ουσία δεν έχουμε ταυτότητα. Θα έπρεπε να γράψουμε το δέντρο πρασινίζει. Το ρήμα πρασινίζει σημαίνει ένα συμβάν. Για να κατανοήσουμε το οντολογικό καθεστώς, οδηγούμαστε στην περίπλοκη στωική θεωρία του λεκτού, με την έννοια του εκφράσιμου.

Με τη θεωρία του λεκτού, οι στωικοί όχι μόνον μας προσφέρουν μια πρωτότυπη ανάλυση της γλώσσας, αλλά και μας επιτρέπουν να αναλογιστούμε την οντολογική της αυτονομία. Η αυτονομία αυτή δεν αντιστοιχεί βέβαια σε «κάποιο ον», και τούτο δεν είναι αμελητέο παράδοξο· ωστόσο πρέπει όμως να παρατηρήσουμε, πως αντιστοιχεί στη βαθύτερη θέση του αντικειμενισμού, σύμφωνα με την οποία το γεγονός πως κάτι σημαίνει, δεν προσθέτει κάτι στο όν.

Η σχετικότητα της οντολογίας και το ζήτημα της καθολικής γλώσσας

Τέθηκε συμμετρικά το ζήτημα της ισοδυναμίας μεταξύ γλωσσών διαφορετικών πολιτισμών και της κατασκευής ενός εργαλείου, που θα υπερβαίνει αυτές τις διαφορές, με άλλα λόγια της κατασκευής μιας καθολικής γλώσσας. Θα έπρεπε στα πολύγλωσσα κάθε σειρά λέξεων να αντιστοιχεί με ένα αριθμό. Η σύγχρονη λογική απέδειξε τη χρησιμότητά της. Ο φορμαλισμός όμως είναι παγκόσμια γλώσσα; Το σημείο ωστόσο που αξίζει να συζητήσουμε βρίσκεται αλλού και αφορά την οντολογία. Ο Russell δεν δίστασε να γράψει, πως «υπάρχει στον κόσμο κάτι που αντιστοιχεί στη διάκριση των μερών του λόγου, έτσι όπως αυτή εμφανίζεται σε μια λογική γλώσσα». Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε, πως οποιαδήποτε καθολική γλώσσα είναι αδύνατη. Αν το καλοσκεφτούμε, είναι αντιφατική η ιδέα, πως μπορούμε να αποδείξουμε με απόλυτο τρόπο, πως μια καθολική γλώσσα είναι αδύνατη, γιατί η απόδειξη θα προϋπέθετε την ύπαρξη αυτής της γλώσσας. Κάθε εξήγηση της γλωσσικής σχετικότητας, θα ήταν κατά βάθος μια προσπάθεια υπέρβασης της σχετικότητας· κανείς δεν μας απαγορεύει να προσπαθήσουμε. Η ποικιλότητα των γλωσσών δεν μπορεί να ελαττωθεί και το γεγονός αυτό συνιστά αναμφίβολα το πιο αινιγματικό δεδομένο, για το οποίο αντιπαρατίθενται σήμερα η φιλοσοφία της γλώσσας και η δυτική μεταφυσική. Και ακόμη να δημιουργούταν μια καθολική γλώσσα, αυτή μετά πάροδο ετών θα διαφοροποιούταν, από τους ίδιους λόγους για τους οποίους και σήμερα υπάρχει αυτό το πλήθος των γλωσσών.

Heidegger: «D…Πριν από λίγο καιρό, αποκάλεσα (πολύ αδέξια) τη γλώσσα ΄΄σπίτι του είναι΄΄. Εάν ο άνθρωπος, δια του λόγου της γλώσσας του, κατοικεί στο αίτημα που του απευθύνει το είναι, τότε εμείς οι Ευρωπαίοι κατοικούμε, πρέπει να το παραδεχτούμε, σε ένα ολότελα διαφορετικό σπίτι από τον άνθρωπο της Άπω Ανατολής. J…Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο πως οι γλώσσες, εδώ και εκεί, δεν είναι απλώς διαφορετικές, αλλά εκ βαθέων ξετυλίγονται με άλλο τρόπο, D… Έτσι η συζήτηση από σπίτι σε σπίτι παραμένει σχεδόν αδύνατη»

Σκέψη και γλώσσα

Σκέψη είναι ένας τύπος δραστηριότητας, που προσιδιάζει σε τέτοιο βαθμό στα ανθρώπινα υποκείμενα, ώστε είναι δυνατό να την καταστήσουμε διακριτικό χαρακτηριστικό τους σε σχέση με τα άλλα ζώα. Δεν θα ήταν άτοπο λοιπόν να αναρωτηθούμε εάν μπορούμε να σκεφτούμε δίχως γλώσσα, ή να υποστηρίξουμε, πως δίχως σκέψη δεν υπάρχει γλώσσα. Δύο θέσεις ακραίες, θέτουν τα όρια στις δυνατές απαντήσεις σε αυτό το πρόβλημα: α) η πραγματική σκέψη είναι μη γλωσσική και κάθε γλωσσική έκφραση συνιστά εκφυλισμό της σκέψης (πνευματισμός του Bergson)· β) η σκέψη είναι μόνο γλώσσα (νομιναλισμός). Παρατηρούμε πως το ερώτημα είναι κάθε άλλο παρά απλό και πως εμπλέκεται μια οντολογική προβληματική: εάν παραδεχτούμε πως η σκέψη είναι γλώσσα, μπορούμε να συμφωνήσουμε, ότι συνιστά υλική διεργασία, και γενικότερα, όσοι υποστηρίζουν, πως η σκέψη δεν είναι της ιδίας φύσης με την ύλη, έχουν τη τάση να διαβλέπουν σ’ αυτή κάτι διαφορετικό από τη γλώσσα. Είναι δυνατόν να εξετάσουμε την ανθρώπινη γλώσσα δίχως να καταφύγουμε σε μια μη γλωσσική δραστηριότητα της σκέψης;

Τα ενοποιητικά μοντέλα είναι μια φενάκη και αντί γι’ αυτά, θα ήταν καλύτερο να προκρίνουμε τα σπονδυλωτά μοντέλα. Η δυνατότητα της γλώσσας δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σύνθεσης αυτών των διαφορετικών σπονδύλων (μας προϊδεάζει στην κβαντομηχανική). Η δυνατότητα σύνθεσης είναι διπλή: είτε η συσχέτισή τους μεταβάλλει τη λειτουργία καθενός από αυτά, (με άλλα λόγια, τα όρια ενός σπονδύλου τίθενται από την απουσία σχέσης με τα υπόλοιπα) είτε παραμένουν αναλλοίωτα. Η τεχνογλωσσική (μάλλον εννοεί την φυσικοχημική) επανάσταση του αυτοματισμού συνεπάγεται άραγε και μια θεωρητική επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη γλώσσα; Ο J.A. Fodor λέει ό,τι η άποψη περί σπονδυλωτής διάνοιας εξελίχθηκε σε γενική θέση γύρω από τη δομή της διάνοιας και τις νοήμονες δραστηριότητες.

Άλλοι, πιο τολμηροί ερευνητές(κυρίως φυσικοί), κατέληξαν έτσι σε εικασίες, ότι ο μηχανισμός επεξεργασίας πληροφοριών του νου βασίζεται σε μυστηριώδεις μοριακούς μηχανισμούς, κβαντικά φαινόμενα και άγνωστα ακόμη πεδία. Π.χ. Στο άρθρο «τι είναι σκέψη» του V. Mesheryakov, QUANTUM, Ιούλιος-Αύγουστος 2001 προτείνεται η αλληλεπίδραση ανάμεσα στον εγκέφαλο και στα ελαστικά κύματα με μήκος κύματος γύρω στο ένα νανόμετρο και εικάζεται, ότι η ανάλυση των δυνάμεων στα μόρια, στα ατομικά συμπλέγματα, κ.ο.κ. ίσως δώσει την απάντηση στο ερώτημα «Τι είναι σκέψη». Παρόμοια, ο φυσικομαθηματικός Roger Penrose προτείνει στο βιβλίο του Shadows of the Mind, ότι οι υψηλότερες συνθετικές ικανότητες του νου, οφείλονται σε κβαντικά φαινόμενα στιγμιαίου αλληλεπηρεασμού διαφόρων σημείων του εγκεφάλου, που λαμβάνουν χώρα στους λεγόμενους μικροσωληνίσκους (microtubyles). Αυτοί είναι εξαιρετικά μικροί σωλήνες από πρωτεΐνη, που χρησιμεύουν σαν ένα είδος σκελετού για τα κύτταρα.

Η ψηφιοποίηση του νου

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, τα πράγματα συντίθενται από ύλη και μορφή, η αντίληψη είναι η από κοινού πράξη του αισθανόμενου και του αισθητού: με άλλα λόγια, αντιλαμβάνομαι, σημαίνει, διαμορφώνω στο νου μου μια εικόνα παρόμοια με την εικόνα των πραγμάτων, γνωρίζω επίσης, σημαίνει, πως κάποιο από τα πράγματα υπάρχει στο νου μου. Ο νεοπλατωνισμός, όπως και ο πλατωνισμός, χωρίς περισσότερη εκλέπτυνση, θέτει το ζήτημα της σχέσης της ιδέας προς την ιδέα από την οποία προκύπτει και ενδεχομένως, προς το πράγμα από το οποίο προκύπτει. Ο Descartes παραδεχόμενος το δυϊσμό της ψυχής και του σώματος, θεωρεί πως ο νους και η ύλη δεν είναι της ιδίας οντολογικής φύσης. Η αναπαράσταση λοιπόν, δεν μπορεί να είναι πια της ίδιας με αυτό που αναπαριστά. Η αντίληψη δεν μπορεί να θεωρηθεί πλέον, ως η από κοινού πράξη του αισθανόμενου και του αισθητού. Η καρτεσιανή αντίληψη περί ανθρώπινου νου συνιστά βαθιά ρήξη και με την σύγχρονη ορολογία, χαρακτηρίζοντάς την επανάσταση των ιδεών θα λέγαμε, πως έπειτα από αυτή, ο νους σταματά να λειτουργεί με αναλογικό τρόπο, η αναπαράσταση καθίσταται αποκλειστικά ψηφιακή, αντιστοιχεί σε μια κωδικοποίηση. Με μαθηματική ακρίβεια, οι νέες συνθήκες θα καταστήσουν και τη σκέψη σημείο της ιδίας φύσης με το γλωσσικό ήχο, σημείο δηλαδή αυθαίρετο.

Συνείδηση και προθετικότητα: η θέση του Husserl

Το γεγονός πως η γλώσσα σηματοδοτεί, συνεπάγεται πως υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των γλωσσικών σημείων, των νοητικών αναπαραστάσεων και του εξωτερικού κόσμου. Οι εγγενείς στη συνείδηση οντότητες ανήκουν σε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος: είναι ιδέες, έννοιες, νοητικές πράξεις, (απόφανση, άρνηση, σημασιοδότηση κ.λπ.). Στη συνείδηση δεν υπάρχουν πράγματα, όπως τα αντικείμενα του κόσμου ή οι συλλογές (ή οι τάξεις) αυτών των αντικειμένων. Το πρόβλημα είναι να συνδεθούν αυτοί οι δύο τύποι οντοτήτων, γιατί η γλώσσα μιλά για τον κόσμο. Η θέση του Husserl (την οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε θέση της προθετικότητας με τη κυριολεκτική σημασία του όρου), είναι, πως η σύνδεση επιτελείται αποκλειστικά από την συνείδηση (μεταξύ σκέψης και γλώσσας).

Μια ιδέα είναι προθετικό περιεχόμενο έλεγε ο Descartes· κατ’ αυτή την έννοια , διαθέτει αυτό που οι Κύριοι του Port-Royal ονομάζουν σύλληψη(comprehension) (με άλλα λόγια, έναν ορισμό με την βοήθεια άλλων ιδεών· για παράδειγμα, η σύλληψη της ιδέας του ανθρώπου είναι «έλλογο ον»). Συνδέεται, ωστόσο, και με κάτι ολότελα διαφορετικό: διαθέτει έκταση( για παράδειγμα την τάξη των ανθρώπων) και την ένταση-σύλληψη. Ο νόμος του Port Royal. Λέει ότι υπάρχει αντιστρόφως ανάλογη σχέση μεταξύ του κατά βάθος(έντασής τους) ορισμός των ιδεών(= η σημασία των όρων) και της έκτασής τους (=η υποβολή των όρων).

5. ΝΟΗΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ

6. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

Εγκέφαλος

Ενώ στα φυτά και στα χαμηλότερα επίπεδα του ζωικού βασιλείου, τα οποία στερούνται νευρικού ιστού, η σωστή συμπεριφορά επιτυγχάνεται με την αργή διαδικασία της επιλογής, με άλλα λόγια με τη δοκιμή και το σφάλμα, η υψηλή νοημοσύνη του ανθρώπου, του δίνει τη δυνατότητα να παίζει τον ίδιο ρόλο κατ’ επιλογή, με τη νόησή του.

Γιατί η μάζα του εγκεφάλου στα ζώα έχει μια σταθερή αναλογία σε σχέση με το βάρος του ζώου; Πως τα έντομα με μικρό μέγεθος εγκεφάλου επιτελούν τις ίδιες ζωτικές λειτουργίες επιβίωσης με τα μεγάλα θηλαστικά; Γιατί από όλα τα αναπαραγόμενα είδη, οι εξελιγμένοι ζώντες οργανισμοί (μετακινούμενα) έχουν εγκέφαλο ενώ τα ατελέστερα και τα φυτά (ακίνητα) δεν έχουν εγκέφαλο όμως επιτελούν τις βασικές ζωτικές λειτουργίες εξίσου αποτελεσματικά; Μήπως υπάρχει κάτι κοινό μη εύκολα ανιχνεύσιμο και δίδει απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Μήπως ο εγκέφαλος είναι για τις κινήσεις των μελών του σώματος, την ροή και επεξεργασία ηλεκτρικών σημάτων σαν ένας επεξεργαστής Η/Υ και επιπλέον έχει τον ρόλο ενός τελικού ενισχυτού των νευρωνικών σημάτων σε μέγεθος ρεύματος τόσο ικανοποιητικό ώστε να μπορεί να κινεί τα μέλη ενός εντόμου όσο και την ουρά μιας φάλαινας;

7. ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Έρευνες παλαιότερα στη δεκαετία του 1970 και σύγχρονοι, επί των λεξαρίθμων της Ελληνικής γλώσσας και λεξαριθμητικών συσχετισμών επί των λέξεων και των προτάσεων με τα άρθρα και χωρίς τα άρθρα σε πάνω από 10.000 λέξεις, αποδεικνύουν στατιστικώς και δια καμπυλών συχνότητος ότι, η Ελληνική γλώσσα από όλες τις άλλες γλώσσες, δεν είναι φυσική γλώσσα και σανσκριτικής προελεύσεως, αλλά τεχνητή και εδημιουργήθη με επιστημονικό και μαθηματικό τρόπο. Η Ελληνική γλώσσα παρουσιάζεται ως ένα είδος μαθηματικού κώδικος, ο οποίος καταλλήλως ερμηνευόμενος, μας παρέχει πληροφορίας φιλοσοφικής, επιστημονικής ή τεχνητής φύσεως της προϊστορίας. Ο Πρωταγόρας ο αρχηγέτης της σοφιστικής εδέχετο την Ελληνική γλώσσα «Θέσει και Νόμω και ουχί φύσει», δηλαδή ως κάτι δημιουργηθέν υπό της ανθρωπίνης διανοίας και κατά σύμβασιν και ουχί εκ φύσεως.

Ο Schrödinger βραβείο Νόμπελ λέει, ότι η επιστήμη μας, η Ελληνική επιστήμη, βασίζεται στην αντικειμενοποίηση με την οποία έχει αποκοπεί από μια επαρκή κατανόηση του θέματος της γνώσης και του νου. Στο ερώτημα, ποιοι είμαστε, από πού προήλθαμε και που πηγαίνουμε, τρεις είναι αυτοί που προβάλουν στη προσπάθεια μιας απάντησης. Ο Πλάτων, ο Καντ και ο Αϊνστάιν(Η θεωρία της σχετικότητας με τη βοήθεια των Lorentz και Καραθεοδωρή).

Πίσω από το θέμα της συνέχειας, θα έβλεπε να διαγράφονται οι δύο συνιστώσες της βάσης των ιδεών του Πλάτωνα: Η Οντολογία του Παρμενίδη και η αριθμολογία του Πυθαγόρα. Από το Εν σαν οντότητα, πεπερασμένο και άπειρο χωροχρονικά πριν την γένεση του κόσμου, προκύπτει το άπειρο πλήθος του Πυθαγόρα. Το Εν και το Πλήθος αντιστοιχεί στο Πεπερασμένο και το Άπειρο, από όπου γεννιέται ο κόσμος, από την συνεχή και την μεριστή ουσία, και οδηγεί στη συνεχή και κβαντισμένη κατάσταση του Κόσμου όλου.

Η γλώσσα, με την λογική, τον ορθολογισμό, την εννοιολογία και την νόηση, οδηγεί τον άνθρωπο στην τάξη, την συμμετρία, την υπερσυμμετρία, την αρμονία και δι’ αυτών, στην εννοιολογική και φιλοσοφική του συγκρότηση. Μόνον έτσι τελικά φθάνει στη θεοπνευστία. Η γλώσσα δημιουργεί οντότητες άυλες, εν είδη πεδίου, ή διαμορφώνει μια άγνωστη άυλη οντότητα. Υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ της δομής της γλώσσας, των εννοιών, των νοημάτων και του πνεύματος. Η δομή της γλώσσας και της σκέψης, αντανακλά την δομή του πνεύματος που περιέχει τα όντα της γλώσσας. Η γλώσσα είναι το εργαλείο για πνευματική ανέλιξη.

Η Ελληνική γλώσσα αριθμεί 7.000.000 κύριες λέξεις και μαζί με τις σύνθετες ανέρχονται σε 70.000.000 περίπου λέξεις. Η υπεροχή της Ελληνικής γλώσσας έναντι των άλλων γλωσσών, αποδεικνύεται από την δόμησή της, την τάξη της, την συμμετρία της, την λεπτομέρεια, την σαφήνεια, την ακρίβεια, τον λεκτικό της πλούτο, τα συνώνυμα, τα παράγωγα, το συντακτικό και τη γραμματική της. Από την γραμματική, το συντακτικό, την δομή, τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται οι παράγωγες λέξεις, τα συνώνυμα, οι ρίζες και οι καταλήξεις, αποδεικνύουν ότι η Ελληνική γλώσσα έχει δομή γλώσσας αντικειμενοστραφούς προγραμματισμού, του πλέον εξελιγμένου είδους γλώσσας προγραμματισμού σήμερα, της οποίας τόσον η δομή του κώδικα, όσον και του μεταγλωττιστή της (compiler) ομοιάζει με την δομή της Ελληνικής γλώσσας π.χ. (Delphi, C++). Η δομή της ανθρώπινης σκέψης έχει την δομή της Ελληνικής γλώσσας. Αυτήν την δομή έλαβαν ως πρότυπο για την ανάπτυξη των αντικειμενοστραφών γλωσσών προγραμματισμού. Ακόμη η αξία της επιβεβαιώνεται από την λεξαριθμητική ανάλυση και την προβλεπόμενη χρήση της στους Η/Υ της επερχόμενης γενιάς λόγω της εξελιγμένης δομής που αναφέραμε ανωτέρω. Τα λεκτικά της νοήματα, από τα λογοπαίγνια, μέχρι και τα υψίστης αξίας νοητικά επιτεύγματα, αντανακλούν οντολογικά δημιουργήματα, νοητικούς Παρθενώνες, μέσα στον νουν, στο πνεύμα, στην ψυχή, στο αιθερικό σώμα και στο ψυχικό άτομο.

Η Ελληνική σκέψη ταυτίζεται με την λογική, τον ορθό λόγο, την σαφήνεια, την ακρίβεια, την λεπτομερειακή ανάλυση, τον φιλοσοφικό και επιστημονικό λόγο και που μόνον δι’ αυτών οδηγεί στην θεοπνευστία. Στην ανωτάτη βαθμίδα ευρίσκονται οι τα αξιώματα της επιστήμης, η επιστήμη, από κάτω η διάνοια, παρακάτω η πίστη, ακόμη παρακάτω η εικασία(οι δοξασίες και τα δόγματα εννοείται τα φιλοσοφικά) και στον πυθμένα ακόμη παρακάτω τα αυθαίρετα θεολογικά δόγματα του ιουδαιοχριστιανισμού μαζύ με όλα τα σχετικά της πλήρους στατιστιστικής αταξίας και ασυναρτησίας. Κάτω από αυτήν την εννοιολογική στατιστική αταξία δεν υπάρχει τίποτα άλλο όπως μας το βεβαιώνει ο Πλάτων στην Πολιτεία του. Κατά τον Πλάτωνα η ανθρωπίνη γνώσις αρχίζει με την εικασία, εξ’ αυτής ανυψώνεται εις την πίστιν, εξ’ αυτής εις την διάνοιαν και εξ’ αυτής εις την επιστήμη, η οποία είναι η ασφαλής και αναμφίβολος γνώσις. Ο λόγος της Ελληνικής σκέψης διαυγής και αλάθητος.

Δεν έχει σχέση με τον μεταφορικό, σκοταδιστικό, δεισιδαιμονικό, διφορούμενο, γενικόλογο λόγο και τα αυθαίρετα πλήρους στατιστικής αταξίας δόγματα του ιουδαιοχριστιανισμού, τα οποία βάζουν φραγμούς νοητικούς και αντιτίθενται στην διεύρυνση της νόησης. Οπου οι ασυναρτησίες και τα λογικά συμπεράσματα αποκαλούνται θεοπνευστία και που ούτε βοηθούν στην πνευματική συγκρότηση, την συμμετρία, την τάξη και την αρμονία της σκέψης των αδαών και αφιλοσόφητων ανθρώπων. Ποιες είναι οι οντολογικές προεκτάσεις, όταν ένα επίθετο γίνεται ουσιαστικό, δηλαδή όταν το επίθετο θεός γίνεται κύριο όνομα, ή όταν τα δόγματα παίρνουν τη θέση αξιωμάτων; Αυτή η ψευδής ταυτότητα είναι ένας εννοιολογικός ιός, όπως οι παθολογικοί ιοί και οι ιοί των Η/Υ, ο οποίος κατατρώγει την υγειά σκέψη και την μετατρέπει σε ένα εννοιολογικό καρκίνωμα.

Δεν πρέπει να απορεί κανείς, πώς oι Έλληνες δημιούργησαν όλα αυτά τα επιτεύγματα, υλικά και νοητικά. Με την Ελληνική γλώσσα και νόηση. Ποιου μέσου απόρροια είναι; Απόρροια, της πολιτιστικής παράδοσης, κληρονομιά ίσως ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού, του Χρυσέος γένους του Ησιόδου. Όλα αυτά αποδεικνύουν ό,τι μόνον με την εννοιολογική και φιλοσοφική του συγκρότηση ο άνθρωπος οδηγείται στη θεοποίηση και αποκτά προσωπικότητα ελευθέρα, ισχυρά, ικανή να ανταπεξέρχεται σε δύσκολες καταστάσεις, να γίνεται κύριος του εαυτού του, να ελέγχει και να εξουσιάζει, να καθορίζει το μέλλον και την τύχη του, να αποκτά παντός είδους δύναμη, πνευματική, οικονομική, να γίνει Δαίμων, Ήρωας, Ημίθεος, Θεός, Ολύμπιος Θεός.

Τώρα που τελείωσα την ομιλία μου αυτόματα έκανα την σκέψη εάν ο τίτλος είναι ο ενδεδειγμένος. Σκέπτομαι ότι θα έπρεπε να τον είχα διατυπώσει διαφορετικά. Εισαγωγή στην οντολογία της Ελληνικής γλώσσας, της Ελληνικής εννοιολογίας και της Ελληνικής νόησης. Εσείς θα δίδατε τον δικός σας ο καθένας τίτλο. Γιατί άραγε αυτές οι διαφορές;

Ευχαριστώ.

8. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ.

2. ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΕΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΄΄ΗΛΙΟΥ.΄

3. Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ: Ι. Β. ΚΙΟΥΣΤΕΛΙΔΗ.

4. Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: ERWIN SCHRÖDINGER.

5. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ: ERWIN SCHRÖDINGER.

6. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ: SYLVAIN AUROUX.

7. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΧΑΟΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ & ΣΤΑ FRACTALS: Ι. Λ. ΑΡΑΧΩΒΙΤΗ.

8. INTRODUCTION TO QUANTUM MECHANICS: LINUS PAULING E.B.WILSON.