Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Βακχείου του Απολλωνιαδίτου.

Αγαπητοί Συνέλληνες τι είναι γλώσσα;

Ένας τυπικός ορισμός από λεξικό λέει ότι γλώσσα είναι ο έναρθρος λόγος με τον οποίον οι άνθρωποι εκφράζουν τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους, με την οποίαν συνεννοούνται και χάρις στην οποίαν κυρίως διακρίνονται από όλα τα άλλα ζώα, είναι προϊόν μακράς ιστορικής εξέλιξης, η δε αρχή εμφάνισής της αδιευκρίνιστος. Στον περιορισμένο χώρο α θίξουμε, τι είναι έννοιες και τι γλωσσικές οντότητες, πως γίνεται η σύνδεση τους με τις ονομασίες τους, γιατί η σαφήνεια στην διατύπωσή τους είναι σχετική, πού ευρίσκονται, ποια είναι η μορφή τους και σε τι ωφελούν. Θα παραθέσουμε συλλογιστικές που μας οδηγούν στην αντικειμενική πραγματικότητα των γλωσσικών οντοτήτων. Γιατί υπερτερεί η Ελληνική γλώσσα των υπολοίπων. Η σαφήνεια, η ακρίβεια, η τάξη και η λεπτομερειακή ανάλυση στην σύνταξη των εννοιών μας με τον Ελληνικό λόγο, πρέπει να γίνει μία από τις μεγάλες μας ιδέες.

Έννοια: Η υπό της διανοίας αντίληψις, ιδέα του περιεχομένου όντος ή φαινομένου. Μία έννοια έχει μεγαλύτερο βάθος, όταν έχει περισσότερα γνωρίσματα και μεγαλύτερο πλάτος, όταν περιλαμβάνει περισσότερα αντικείμενα. Όταν αυξάνεται το πλάτος, ελαττώνεται το βάθος και αντιστρόφως. Η γνωστική σημασία των εννοιών είναι σπουδαιότατη, διότι δι’ αυτών και όχι δια των αισθήσεων συνέλαβαν την ουσία των όντων πολλοί φιλόσοφοι.

Νόηση: Από φιλοσοφικής απόψεως, ο όρος νόησις χρησιμοποιείται για να δηλώση το σύνολον των ενεργειών, δια των οποίων επεξεργάζεται το ανθρώπινο πνεύμα, το υλικόν το παρεχόμενον εις αυτό από τας αισθήσεις και καταλήγει εις την ανακάλυψιν των αληθινών γνώσεων.

Οντολογία: Φιλοσοφικός όρος δια του οποίου δηλούται η φιλοσοφική επιστήμη, η οποία έχει ως θέμα της, την μελέτη του όντος εν γένει. Ιδρυτής της ο Αριστοτέλης.

Πληροφορία: Η γνώσις, η είδησις.

Σόφισμα-σοφιστεία: Ευφυές επινόημα, τέχνασμα, πανούργος επινόησις. Επιχείρημα ψευδές ή εσφαλμένον λογικώς, κατ’ αντίθεσιν προς το λογικόν επιχείρημα.

Τάξη: Διευθέτηση, μεθοδική κατάταξη, κανονική λειτουργία, τοποθέτηση σε αρμόζοντα τόπο, θέση, σειρά, η υπαγωγή σε κανόνα. Στο σύμπαν επικρατεί τάξη.

Συμμετρία: Η αναλογία των μερών προς το όλον, η ευρυθμία.(Κατά προέκταση και αρμονία).

Όσο υψηλότερη συμμετρία και τάξη ύπαρχει σε ένα σώμα, τόσο περισσότερη πληροφορία περιέχεται σ’ αυτό..

2. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Γιατί υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις στην ίδια ερώτηση, ακόμη και από το ίδιο άτομο; Από πού προέρχονται οι σκέψεις, οι εμπνεύσεις, οι διαισθήσεις, οι προαισθήσεις, πολλές φορές χωρίς λογική εξήγηση;

Η Γλώσσα

Γλώσσα είναι η μετάφραση της σκέψης ως εξωτερικής και αντιληπτής από τις αισθήσεις της εσωτερικής αναπαράστασης. Η ανάπτυξη γλωσσικών ικανοτήτων δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της ευφυΐας. Η σκέψη φαίνεται ασύλληπτη χωρίς την γλώσσα. Όταν ξεκινούμε μια σκέψη, κάνουμε ένα είδος εσωτερικού διαλόγου, η οποία διατυπώνεται με τη χρήση των λέξεων. Οι λέξεις είναι κατά βάση ονόματα, δηλαδή οι διευθύνσεις των εννοιών, ενώ οι προτάσεις παίζουν τον ρόλο περιγραφών δομής, που συσχετίζουν μεταξύ τους έννοιες, για να δημιουργήσουν κάποιο είδος μοντέλου με βάση το συνειρμικό περιεχόμενο αυτών των εννοιών. Για να περιγράψουμε μια ορισμένη κατάσταση σε άλλους ανθρώπους, δεν αρκεί να προσάψουμε «ονόματα», δηλαδή λέξεις σε διάφορους κόμβους του δικτύου των συνειρμικών σκέψεων, αλλά και να προσαρμόσουμε το νόημα αυτών σε μια κοινή κατανόηση, αποφεύγοντας τα διφορούμενα νοήματα. Αυτή η τυποποίηση του νοήματος των λέξεων, περιλαμβάνει κατ’ ανάγκη την ταξινόμηση σε μη διφορούμενες κατηγορίες, δηλαδή λογικές κατηγορίες με σαφή γνωρίσματα..

4. ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Γλώσσα και οντολογία

Οντολογία αποκαλούμε τη θεωρία περί του είναι, δηλαδή πρώτον τι είναι, και δεύτερο τι σημαίνει και τι είναι να είσαι, σε τι συνίσταται, και κατά τον Αριστοτέλη, η επιστήμη η οποία μελετά το ον ως ον καθώς και τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του. Ο Heidegger λέει ότι, η οντολογία ασχολείται με το είναι του όντος και ότι αφορά το ον. Για το ποιες θεωρούμε αληθινές οντότητες, ο B. Russell λέει: είναι τα υπαρκτά αντικείμενα, που συνθέτουν την έσχατη διευθέτηση του κόσμου.

Δεν συνδέονται αναγκαστικά όλες οι οντολογικές έρευνες με τη γλώσσα. Μπορούμε να ορίσουμε τι εννοούμε «ον», δίχως να χρειασθεί να καταφύγουμε σε γλωσσικά εργαλεία. Η μελέτη ωστόσο της γλώσσας, μας οδηγεί αναπόφευκτα στην οντολογία. Θα μπορούσαμε, να θεωρήσουμε πως στη δυτική παράδοση, το ζήτημα της οντολογίας βρέθηκε συνδεδεμένο κατά προτεραιότητα με τη γλώσσα από καθαρή συμπτωματικότητα της ιστορίας. Η αντίληψη αυτή κατάγεται από τις γλωσσικές θεωρίες των σοφιστών. Για τον Γοργία και τους συναδέλφους του, ο λόγος προκύπτει από τις εντυπώσεις που κάνουν πάνω μας τα εξωτερικά πράγματα, δηλαδή τα αισθητά. Μια τέτοια αντίληψη μας φέρνει αντιμέτωπους με σοβαρά παράδοξα. Όπως πίστευε ο Αντισθένης (π.445-π.365 -), μαθητής του Γοργία και στη συνέχεια συνδέθηκε με τον Σωκράτη λέει: δεν μπορώ να ορίσω τι σημαίνει πράγμα: μπορώ μονάχα να καταδείξω ορισμένες ιδιότητες που διαθέτει. Υπάρχουν και χειρότερα, διότι δεν μπορώ να πω για κάτι τι είναι, ούτε καν ότι δεν είναι, όχι μόνο βρίσκομαι εγκλωβισμένος στο παλιό δίλημμα του Παρμενίδη (το ον είναι και το μη ον δεν είναι), αλλά δεν μπορώ καν να διατυπώσω το δεύτερο σκέλος του δίπολου. Τα προβλήματα αυτά, θα οδηγήσουν στη διατύπωση των πλατωνικών θεωριών και γενικότερα της αρχαίας «γλωσσικής φιλοσοφίας». Το δόγμα που θεωρεί την αλήθεια ως συμφωνία αυτού που εκφωνείται με αυτό που είναι, θα ενδυναμώσει τη σύνδεση της γλώσσας με την οντολογία. Η γλώσσα μιλά για το είναι. Λέμε ότι το χιόνι είναι λευκό. Χρησιμοποιούμε την λέξη χιόνι γι’ αυτό που βλέπουμε να πέφτει. Η λευκότητα όμως τι είναι; Προκειμένου να απαντήσουν σε τέτοια ερωτήματα, ο μεν Πλάτων, διετύπωσε την θεωρία των ιδεών, ο δε Αριστοτέλης, τη θεωρία των σύμφυτων στα πράγματα μορφών. Ως προς τη θέση της γλώσσας: η γλώσσα δεν είναι ένα άπαξ μέσα στον κόσμο, αλλά εγγράφεται μέσα σε ένα σύμπαν σημαίνον, του οποίου αποτελεί μονάχα μία ιδιαίτερη περίπτωση. Οι γλώσσες θα πρέπει να περιγραφούν ως αυτοοργανομένα και αυτοεξελισσόμενα συστήματα. Τίθεται πάντα το ερώτημα: τι τύπους όντων σημαίνουν οι γλωσσικές οντότητες;

Οι κατηγορίες του Αριστοτέλη και η κατηγορηματική σύλληψη της πρότασης.

Ας πάρουμε την τυπική μορφή μιας πρότασης, έτσι όπως αναπτύχθηκε από τον Πλάτωνα και παγιώθηκε από τον Αριστοτέλη. Έχουμε λοιπόν την κανονική μορφή, Υ(ποκείμενο) είναι Κ(ατηγόρημα). Ας υποθέσουμε πως το καθένα από τα δύο αυτά στοιχεία αντιστοιχεί σε πραγματικότητες. Εάν πρόκειται για τις ίδιες πραγματικότητες, π.χ. το δέντρο είναι δρυς, τότε περιοριζόμαστε σε ταυτοτικές κρίσεις. Εάν πρόκειται για διαφορετικές πραγματικότητες, π.χ. το δέντρο είναι ωραίο, τότε η κάθε μια υπάρχει ξεχωριστά, ανεξάρτητα από την άλλη, πώς να τις συνδέσουμε; Ο Πλάτων επέλυσε αυτό το πρόβλημα, με τη βοήθεια μιας οντολογίας που αντιβαίνει στην διαίσθησή μας: οι πραγματικότητες, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι ιδέες (είδος), οντότητες ολότελα διαφορετικές από τις οντότητες του αισθητού κόσμου, οι οποίες είναι απλώς τα αντίγραφα των ιδεών. Η σύνδεση των ιδεών επιτελείται με την συμμετοχή (μέθεξιν) των πρώτων στις δεύτερες. Η μέθεξις είναι ελάχιστα ξεκάθαρη έννοια και σε πλήθος φιλοσόφων η λύση αυτή φάνηκε ολωσδιόλου εξωπραγματική. Η λύση του Αριστοτέλη (η ισοδυναμία του είναι) εκφράζεται στη θεωρία των κατηγοριών και θα τύχει πλούσιου σχολιασμού κατά τη διάρκεια ολόκληρου του μεσαίωνα και μέχρι τις μέρες μας. Το θεμελιώδες σημείο της συλλογιστικής του Αριστοτέλη είναι, πως αυτό που υπάρχει (το ον) λέγεται με πολλαπλούς τρόπους (πολλαπλώς λέγεται): είτε κατά σύμπτωση (κατά συμβεβηκός) είτε ως αληθές (και το μη-ον ως ψευδές), είτε σύμφωνα με τα σχήματα της κατηγορίας, σύμφωνα δηλαδή με τα σχήματα της κατηγόρησης. Οι κατηγορίες αντιστοιχούν στην ακόλουθη ταξινόμηση.

Το λεκτόν και η ποικιλότητα της οντολογίας

Η κατηγορηματική δομή που υιοθέτησαν ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, οδήγησαν σε σοβαρές οντολογικές δυσκολίες. Οι δυσκολίες αυτές καθίστανται ανυπέρβλητες, όταν λαμβάνουμε ως σημείο εκκίνησης της προβληματικής μας, μια οντολογία υλιστικού ή μάλλον «σωματειακού» χαρακτήρα όπως έκαναν οι στωικοί. Π.χ. το δέντρο είναι πράσινο το συνδετικό ρήμα, είναι, ενώ σημαίνει ταυτότητα στην ουσία δεν έχουμε ταυτότητα. Θα έπρεπε να γράψουμε το δέντρο πρασινίζει. Το ρήμα πρασινίζει σημαίνει ένα συμβάν. Για να κατανοήσουμε το οντολογικό καθεστώς, οδηγούμαστε στην περίπλοκη στωική θεωρία του λεκτού, με την έννοια του εκφράσιμου.

Η γλωσσική σχετικότητα

Η θέση των Sapir-Whorf. Η γλωσσική σχετικότητα είναι ένα ζήτημα, που τέθηκε από τους φιλοσόφους του 18ου αιώνα ως μελέτη της αμφίδρομης επενέργειας της γλώσσας πάνω στις αντιλήψεις και των αντιλήψεων στη γλώσσα, δηλαδή μια συγκεκριμένη γλώσσα αντανακλά τον πολιτισμό στα πλαίσια του οποίου μιλιέται. Το βαθύτερο πρόβλημα που απασχολεί τη φιλοσοφία είναι το αντίστροφο: περιορίζει μια γλώσσα τις δυνατότητες των αναπαραστάσεων;

Η σχετικότητα της οντολογίας και το ζήτημα της καθολικής γλώσσας

Τέθηκε συμμετρικά το ζήτημα της ισοδυναμίας μεταξύ γλωσσών διαφορετικών πολιτισμών και της κατασκευής ενός εργαλείου, που θα υπερβαίνει αυτές τις διαφορές, με άλλα λόγια της κατασκευής μιας καθολικής γλώσσας. Θα έπρεπε στα πολύγλωσσα κάθε σειρά λέξεων να αντιστοιχεί με ένα αριθμό. Η σύγχρονη λογική απέδειξε τη χρησιμότητά της. Ο φορμαλισμός όμως είναι παγκόσμια γλώσσα; Το σημείο ωστόσο που αξίζει να συζητήσουμε βρίσκεται αλλού και αφορά την οντολογία. Ο Russell δεν δίστασε να γράψει, πως «υπάρχει στον κόσμο κάτι που αντιστοιχεί στη διάκριση των μερών του λόγου, έτσι όπως αυτή εμφανίζεται σε μια λογική γλώσσα».

Η ψηφιοποίηση του νου

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, τα πράγματα συντίθενται από ύλη και μορφή, η αντίληψη είναι η από κοινού πράξη του αισθανόμενου και του αισθητού: με άλλα λόγια, αντιλαμβάνομαι, σημαίνει, διαμορφώνω στο νου μου μια εικόνα παρόμοια με την εικόνα των πραγμάτων, γνωρίζω επίσης, σημαίνει, πως κάποιο από τα πράγματα υπάρχει στο νου μου. Ο νεοπλατωνισμός, όπως και ο πλατωνισμός, χωρίς περισσότερη εκλέπτυνση, θέτει το ζήτημα της σχέσης της ιδέας προς την ιδέα από την οποία προκύπτει και ενδεχομένως, προς το πράγμα από το οποίο προκύπτει.

Συνείδηση και προθετικότητα: η θέση του Husserl

Το γεγονός πως η γλώσσα σηματοδοτεί, συνεπάγεται πως υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των γλωσσικών σημείων, των νοητικών αναπαραστάσεων και του εξωτερικού κόσμου. Οι εγγενείς στη συνείδηση οντότητες ανήκουν σε ένα πολύ ιδιαίτερο είδος: είναι ιδέες, έννοιες, νοητικές πράξεις, (απόφανση, άρνηση, σημασιοδότηση κ.λπ.). Στη συνείδηση δεν υπάρχουν πράγματα, όπως τα αντικείμενα του κόσμου ή οι συλλογές (ή οι τάξεις) αυτών των αντικειμένων. Το πρόβλημα είναι να συνδεθούν αυτοί οι δύο τύποι οντοτήτων, γιατί η γλώσσα μιλά για τον κόσμο. Η θέση του Husserl (την οποία μπορούμε να αποκαλέσουμε θέση της προθετικότητας με τη κυριολεκτική σημασία του όρου), είναι, πως η σύνδεση επιτελείται αποκλειστικά από την συνείδηση (μεταξύ σκέψης και γλώσσας).

7. ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Έρευνες παλαιότερα στη δεκαετία του 1970 και σύγχρονοι, επί των λεξαρίθμων της Ελληνικής γλώσσας και λεξαριθμητικών συσχετισμών επί των λέξεων και των προτάσεων με τα άρθρα και χωρίς τα άρθρα σε πάνω από 10.000 λέξεις, αποδεικνύουν στατιστικώς και δια καμπυλών συχνότητος ότι, η Ελληνική γλώσσα από όλες τις άλλες γλώσσες, δεν είναι φυσική γλώσσα και σανσκριτικής προελεύσεως, αλλά τεχνητή και εδημιουργήθη με επιστημονικό και μαθηματικό τρόπο. Η Ελληνική γλώσσα παρουσιάζεται ως ένα είδος μαθηματικού κώδικος, ο οποίος καταλλήλως ερμηνευόμενος, μας παρέχει πληροφορίας φιλοσοφικής, επιστημονικής ή τεχνητής φύσεως της προϊστορίας. Ο Πρωταγόρας ο αρχηγέτης της σοφιστικής εδέχετο την Ελληνική γλώσσα «Θέσει και Νόμω και ουχί φύσει», δηλαδή ως κάτι δημιουργηθέν υπό της ανθρωπίνης διανοίας και κατά σύμβασιν και ουχί εκ φύσεως.

Ο Schrödinger βραβείο Νόμπελ λέει, ότι η επιστήμη μας, η Ελληνική επιστήμη, βασίζεται στην αντικειμενοποίηση με την οποία έχει αποκοπεί από μια επαρκή κατανόηση του θέματος της γνώσης και του νου. Στο ερώτημα, ποιοι είμαστε, από πού προήλθαμε και που πηγαίνουμε, τρεις είναι αυτοί που προβάλουν στη προσπάθεια μιας απάντησης. Ο Πλάτων, ο Καντ και ο Αϊνστάιν(Η θεωρία της σχετικότητας με τη βοήθεια των Lorentz και Καραθεοδωρή).

Πίσω από το θέμα της συνέχειας, θα έβλεπε να διαγράφονται οι δύο συνιστώσες της βάσης των ιδεών του Πλάτωνα: Η Οντολογία του Παρμενίδη και η αριθμολογία του Πυθαγόρα. Από το Εν σαν οντότητα, πεπερασμένο και άπειρο χωροχρονικά πριν την γένεση του κόσμου, προκύπτει το άπειρο πλήθος του Πυθαγόρα. Το Εν και το Πλήθος αντιστοιχεί στο Πεπερασμένο και το Άπειρο, από όπου γεννιέται ο κόσμος, από την συνεχή και την μεριστή ουσία, και οδηγεί στη συνεχή και κβαντισμένη κατάσταση του Κόσμου όλου.

Η γλώσσα, με την λογική, τον ορθολογισμό, την εννοιολογία και την νόηση, οδηγεί τον άνθρωπο στην τάξη, την συμμετρία, την υπερσυμμετρία, την αρμονία και δι’ αυτών, στην εννοιολογική και φιλοσοφική του συγκρότηση. Μόνον έτσι τελικά φθάνει στη θεοπνευστία. Η γλώσσα δημιουργεί οντότητες άυλες, εν είδη πεδίου, ή διαμορφώνει μια άγνωστη άυλη οντότητα. Υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ της δομής της γλώσσας, των εννοιών, των νοημάτων και του πνεύματος. Η δομή της γλώσσας και της σκέψης, αντανακλά την δομή του πνεύματος που περιέχει τα όντα της γλώσσας. Η γλώσσα είναι το εργαλείο για πνευματική ανέλιξη.

Η Ελληνική γλώσσα αριθμεί 7.000.000 κύριες λέξεις και μαζί με τις σύνθετες ανέρχονται σε 70.000.000 περίπου λέξεις. Η υπεροχή της Ελληνικής γλώσσας έναντι των άλλων γλωσσών, αποδεικνύεται από την δόμησή της, την τάξη της, την συμμετρία της, την λεπτομέρεια, την σαφήνεια, την ακρίβεια, τον λεκτικό της πλούτο, τα συνώνυμα, τα παράγωγα, το συντακτικό και τη γραμματική της. Από την γραμματική, το συντακτικό, την δομή, τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται οι παράγωγες λέξεις, τα συνώνυμα, οι ρίζες και οι καταλήξεις, αποδεικνύουν ότι η Ελληνική γλώσσα έχει δομή γλώσσας αντικειμενοστραφούς προγραμματισμού, του πλέον εξελιγμένου είδους γλώσσας προγραμματισμού σήμερα, της οποίας τόσον η δομή του κώδικα, όσον και του μεταγλωττιστή της (compiler) ομοιάζει με την δομή της Ελληνικής γλώσσας π.χ. (Delphi, C++). Η δομή της ανθρώπινης σκέψης έχει την δομή της Ελληνικής γλώσσας. Αυτήν την δομή έλαβαν ως πρότυπο για την ανάπτυξη των αντικειμενοστραφών γλωσσών προγραμματισμού. Ακόμη η αξία της επιβεβαιώνεται από την λεξαριθμητική ανάλυση και την προβλεπόμενη χρήση της στους Η/Υ της επερχόμενης γενιάς λόγω της εξελιγμένης δομής που αναφέραμε ανωτέρω. Τα λεκτικά της νοήματα, από τα λογοπαίγνια, μέχρι και τα υψίστης αξίας νοητικά επιτεύγματα, αντανακλούν οντολογικά δημιουργήματα, νοητικούς Παρθενώνες, μέσα στον νουν, στο πνεύμα, στην ψυχή, στο αιθερικό σώμα και στο ψυχικό άτομο.

Η Ελληνική σκέψη ταυτίζεται με την λογική, τον ορθό λόγο, την σαφήνεια, την ακρίβεια, την λεπτομερειακή ανάλυση, τον φιλοσοφικό και επιστημονικό λόγο και που μόνον δι’ αυτών οδηγεί στην θεοπνευστία. Στην ανωτάτη βαθμίδα ευρίσκονται οι τα αξιώματα της επιστήμης, η επιστήμη, από κάτω η διάνοια, παρακάτω η πίστη, ακόμη παρακάτω η εικασία(οι δοξασίες και τα δόγματα εννοείται τα φιλοσοφικά) και στον πυθμένα ακόμη παρακάτω τα αυθαίρετα θεολογικά δόγματα του ιουδαιοχριστιανισμού μαζύ με όλα τα σχετικά της πλήρους στατιστιστικής αταξίας και ασυναρτησίας. Κάτω από αυτήν την εννοιολογική στατιστική αταξία δεν υπάρχει τίποτα άλλο όπως μας το βεβαιώνει ο Πλάτων στην Πολιτεία του. Κατά τον Πλάτωνα η ανθρωπίνη γνώσις αρχίζει με την εικασία, εξ’ αυτής ανυψώνεται εις την πίστιν, εξ’ αυτής εις την διάνοιαν και εξ’ αυτής εις την επιστήμη, η οποία είναι η ασφαλής και αναμφίβολος γνώσις. Ο λόγος της Ελληνικής σκέψης διαυγής και αλάθητος.

Δεν έχει σχέση με τον μεταφορικό, σκοταδιστικό, δεισιδαιμονικό, διφορούμενο, γενικόλογο λόγο και τα αυθαίρετα πλήρους στατιστικής αταξίας δόγματα του ιουδαιοχριστιανισμού, τα οποία βάζουν φραγμούς νοητικούς και αντιτίθενται στην διεύρυνση της νόησης. Οπου οι ασυναρτησίες και τα λογικά συμπεράσματα αποκαλούνται θεοπνευστία και που ούτε βοηθούν στην πνευματική συγκρότηση, την συμμετρία, την τάξη και την αρμονία της σκέψης των αδαών και αφιλοσόφητων ανθρώπων. Ποιες είναι οι οντολογικές προεκτάσεις, όταν ένα επίθετο γίνεται ουσιαστικό, δηλαδή όταν το επίθετο θεός γίνεται κύριο όνομα, ή όταν τα δόγματα παίρνουν τη θέση αξιωμάτων; Αυτή η ψευδής ταυτότητα είναι ένας εννοιολογικός ιός, όπως οι παθολογικοί ιοί και οι ιοί των Η/Υ, ο οποίος κατατρώγει την υγειά σκέψη και την μετατρέπει σε ένα εννοιολογικό καρκίνωμα.

Δεν πρέπει να απορεί κανείς, πώς oι Έλληνες δημιούργησαν όλα αυτά τα επιτεύγματα, υλικά και νοητικά. Με την Ελληνική γλώσσα και νόηση. Ποιου μέσου απόρροια είναι; Απόρροια, της πολιτιστικής παράδοσης, κληρονομιά ίσως ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού, του Χρυσέος γένους του Ησιόδου. Όλα αυτά αποδεικνύουν ό,τι μόνον με την εννοιολογική και φιλοσοφική του συγκρότηση ο άνθρωπος οδηγείται στη θεοποίηση και αποκτά προσωπικότητα ελευθέρα, ισχυρά, ικανή να ανταπεξέρχεται σε δύσκολες καταστάσεις, να γίνεται κύριος του εαυτού του, να ελέγχει και να εξουσιάζει, να καθορίζει το μέλλον και την τύχη του, να αποκτά παντός είδους δύναμη, πνευματική, οικονομική, να γίνει Δαίμων, Ήρωας, Ημίθεος, Θεός, Ολύμπιος Θεός.

Τώρα που τελείωσα την ομιλία μου αυτόματα έκανα την σκέψη εάν ο τίτλος είναι ο ενδεδειγμένος. Σκέπτομαι ότι θα έπρεπε να τον είχα διατυπώσει διαφορετικά. Εισαγωγή στην οντολογία της Ελληνικής γλώσσας, της Ελληνικής εννοιολογίας και της Ελληνικής νόησης. Εσείς θα δίδατε τον δικός σας ο καθένας τίτλο. Γιατί άραγε αυτές οι διαφορές;

Ευχαριστώ.

8. ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ.

2. ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΕΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΄΄ΗΛΙΟΥ.΄

3. Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ: Ι. Β. ΚΙΟΥΣΤΕΛΙΔΗ.

4. Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ: ERWIN SCHRÖDINGER.

5. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ: ERWIN SCHRÖDINGER.

6. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ: SYLVAIN AUROUX.

7. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΧΑΟΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ & ΣΤΑ FRACTALS: Ι. Λ. ΑΡΑΧΩΒΙΤΗ.

8. INTRODUCTION TO QUANTUM MECHANICS: LINUS PAULING E.B.WILSON.